Ertesi sabah uyandýðýmda Defne odada deðil. Pazar sabahý bu kadar erken kalkmasýnýn sebebini merak ediyorum. Bilgisayarý alýp yatýyorum ve Defne gelene kadar biraz internette zaman geçirmeye karar veriyorum. Messenger'ýmý açtýðýmda Kaan'ýn da açýk olduðunu görüyorum fakat bir þey yazmýyorum. Maillerimi açýp okuyorum, bir kaç tane fýkra ve Sercan'dan bir mail var. Beni özlediðini ve o olmadan eðlenmememiz gerektiðini yazmýþ. Çarþamba günü o da geliyormuþ, onun da gelmesi beni çok mutlu edecek. Eskisi gibi hep beraber olacaðýz.
Bir kaç dakika sonra Kaan titreþim gönderiyor. Ardýndan yazmaya baþlýyor.

-Beren nasýlsýn?
-Ýyiyim sen?
-Bende iyiyim. Seni özledim. Þu aralar kimse çalýþma odama kahve getirmiyor ve beni ne kadar baþarýlý olacaðým konusunda cesaretlendirmiyor. Ev çok boþ, otelde kalýyorum. Sen yokken o eve gitmek istemedim. En azýndan alýþana kadar.
-Kaan, eve gitmelisin. Geçmiþimizden kaçamayýz. Orasý senin evin.
-Bizim evimiz Beren, bizim.
-Ama ben artýk orada deðilim ve ne zaman döneceðimde belli deðil. Bu süre içerisinde otelde yaþayamazsýn ya?
-Alýþana kadar yaþayacaðým. Yalnýzlýðý öðrenene kadar.
-Yalnýz deðilsin Kaan. Lütfen böyle yapma.

Tam o sýrada kapý açýlýyor ve Defne'nin geldiðini görüyorum. 'Bonjour madame!' (günaydýn hanýmefendi.). Gülümsüyor, 'Bonjour, miel' (günaydýn tatlým.) diyorum. Ardýndan tekrar bilgisayara dönüyorum.

-Kaan benim gitmem gerek. Ýþlerim var. Görüþmek üzere.
-Kendine iyi bak.

Bilgisayarý kapatýp Defne'ye dönüyorum ve elinde tuttuðu kutuya bakýyorum. Elinde sallýyor ve 'sana telefon ve yurtdýþýna açýk hat aldým!'. Yataktan kalkýyorum ve gülüyorum 'teþekkür ederim, iþte bu harika bir hediye oldu.'

. . .

Üsütümüzü giyinip Paris sokaklarýna adým atýyoruz. Önce Orsay Müzesi'ne sonra Montmarte Ressamlar Tepesine gidiyoruz. Yine bir sürü fotoðraflar çekip bolca eðleniyoruz ve Fransýzca konuþma çabalarý içerisine giriyoruz. Maðazalarýda dolaþtýktan sonra çok önemli bir þeyi unuttuðumuzu farkediyoruz. Eiffel kulesi. Evet, kursa giderken gördüm fakat onun çok daha güzel göründüðü Trocadero Meydaný olduðunu duymuþtum ve Defne'yi alýp bir taksiye atlýyorum. Eiffel kulesine geldiðimde herþeyi unutuyorum sanki. O kadar güzel ki, gözlerimi alamýyorum. O görkemli yapýsý ve kusursuz güzelliðiyle tüm Paris'i kucaklýyor sanki... Meydanda boþ bulduðumuz bir banka oturuyoruz ve sadece izliyoruz. Eiffel kulesinin gökyüzüyle buluþtuðu noktayý izliyoruz. Buraya daha önce nasýl gelmedim anlamýyorum.
Paris çok güzel, herþey çok güzel ve, ve mutluyum. Ama sanki, yinede bir þey eksik.