Ablası onun annesi gibi olmuştu küçüklüğünden beri. O yüzden ablası evlenirken en çok o üzülmüş ve ağlamıştı.Ablasının iki çocuğu olmuştu ,eşiyle de çok mutluydu.Ta ki o kötü haberi alana kadar.
Ablası lösemiye yakalanmış,teşhiste geç kalındığı için sayılı günlerini çocuklarının yanında geçirmeyi tercih etmişti.O zor günlerinde bir hastabakıcı gibi hep onun yanında,çocukların ve evin yükünü üstüne alan kişi oluvermişti birden bire.
Çocuklarda teyzelerini çok seviyor,devamlı onunla olmaktan mutlu oluyorlardı.Yatalak vaziyetteki bir anne üç ve beş yaşındaki çocuklara pek çekici gelmiyordu.Tabi ki bu annelerine olan sevgilerini azaltmıyor ama ilgilerii teyzelerine kayan çocuklar,kendilerini çok seven teyzelerinden bir an bile ayrılmıyorlardı.
Belki bu mutlu tabloyu bozmak istemediği ,eşini bir başkasına değil de canından çok sevdiği kızkardeşine teslim etmekle ailesinin bozulmasını önlemek istediği için son nefesinde kardeşinden kocasıyla evlenmesini isteyen ablasının sesi kulağından hiç silinmedi.
Daha 18 inde ablasının kocasıyla evlenip ,iki de çocuk sahibi olmuştu bir anda.Hem ablasının ölümü ,hem bu şok evlilik o kadar büyük yaralar açacaktı ki benliğinde ,tamiri mümkün olmayan.
Çocuklarla birlikte büyüyecek,abisi gibi gördüğü eniştesiyle yaşadıkları karabasan gibi çökse de yaşamına ,onun aklında hep ablasını mutlu etmiş olmanın verdiği garip bir huzur olacaktı,tüm çektiklerine rağmen.
Başkalarının yaşamına kurban edilmiş,gözyaşlarıyla dolu yaşamını bitirdiğinde arkasından ağlamaya vakit bile bulamayan bir dolu insan bırakan ,milyonlarca isimsiz kadından biriydi artık o da...
