] ]
babacığım,
beni neden kırıyorsun
sevdiklerimi aramıyormuşum
vefasız de ama asla düşüncesizlikle suçlama
gecelerce düşündüm her parçamı
kendim için bu kadar yalvarmadım ben
iyilik diledim her an
huzur istedim kalplerinize
çok özledim ama bir yerlerde iyi olduğunuzu düşledim
düşümü öyle sahiplendim ki rahattı her an içim
babacığım,
bilemezsin kalbimi
beni tanıdığın kesin fakat sandığın kadar değil
nasıl yoruluyorum
nasıl korkmuyorum karanlıktan
ne kadar güçlüyüm
ne kadar cesur
ve bir o kadar da yalnız ve durgun
dağılmış yaşayışım
senin yanında ve yanında annemin
bu uzak kentlerde özlemim
nasıl parçalara böldü ruhumu
birçok dost edindim
ve bana ait bir düzen
benim kitapçım,
benim tiyatrom, cafem
en sevdiğim cadde
en sevmediğim park
uzak bir şehirde neler gördüm
siz bana öğretmediniz
böylesi de olur muymuş dedirten his
babacığım,
biliyorsun hala küçüğüm
ama büyümediğimi kabullenecek kadar büyüdüm
değişmeyecek olan kurgularım değil
sabitliğime mi büründüm?
hayır
kalbim yorgun sadece
ve bunun sebebi
ne aşk ne de bir başkası değil ki
benim bu çok düşünmüşlüğüm.
