açılır perdeler
gizli bir alışkanlık ki
o bir panzehir
büyütür hayatı gözbebeğinde
unutturur
kurulan büyük yalanların kaleleriyle
yengi kazanmış isyanda
deli kasırgalar gibi
dokusudur ürperdiği korkuların
ağzında yine o bildik şeyler
doğumu gecikmiş
yerinmenin gücünde duygular
mutlu günlerin ölgün tortusudur orada
karaya vurmuş, gelgit azalmış
ruh bitkin düşmüş ihanetiyle
değişmeyen ölümsüzlüğün izini sürmekten
zamanın telaşına yabancılaşır elleri
uyur suların durgunluğunda
gölgeler aşınınca yatağının altında
bir kıvılcım olur endişe
ve bir sabah
kartallar azgın ve yırtıcı döner çevresinde
kör olur doğa
kurşuni bir deri gibi
sıra sıra silikleşir eşsiz güzellikler
gerçekler takar çelmesini
çırpınır düşleri, kurur umutları
çıkar açığa yoksulluğu
ve bir doğum sancısıyla
çaresizlik çoğaltır gölgelerini
ömrünün son köşesini döndüğünde
artık hiç bir şey masum değildir
ansızın durur zaman
ölümü giyinip kuşandığı
köhne bir çukurun başında
donuk ve tutuklu kalır
dil yutar hayatı
lir susar
kapanır perdeler
Müsade Özdemir
