Niye yazıyorum diye düşündümde.Artık yazmak için bir sebebimin olmadıg ını anladım.Sokaklarda yürümenin ne eski tadı var bende nede düşüncesi.Acı gibi geriyor tüm benli imi. Her köşe başından sen çıkıyorsun.Her yazımın girift tarafı sen oluyorsun.Artık yazmak istemiyorum. Yagmurun yavaşça ya ışı dahi acı veriyor bana.Gelen kış, giden yaz…Hepsinde sen varsın.Silkinmeye şimdilik gücüm yok.Kagıdımda mürekkebimde bitiyor zaten.Sonsuzluklar arasında uçuşan hayallerimide alıp gitmekten başkada çarem kalmadı sanırım.Uzun zaman önce yazmaya başlamıştım.Nerede ve nasıl bitece ini çok merak ediyordum.Ama sonunun böyle olacagını hiç düşünmemiştim.Hep ölüm aklıma gelirdi engel olarak.Şimdi yaşarken ölmenin anlamını kavradım sanırım.Zamanın büyüklügünü sevdamın derinligini anladım.Bir türlü kabullenmeyen gönlüme anlaması için son veriyorum kalemlerimin dansına.Konusu hayat olan bu yazının ömrüm bitmeden sona erdiriyorum.İşte yine yagmur başladı.Kagıdımla bakışlarımızda ayrılı ın hüznü olsada son kez ipeksi duygularla veda ediyorum hecelerime...Yazdıklarımı hatırlamak , gerçe i de il de bana ait kıldı ım herşeyleri hatırlayarak yaşamak....Saklandıgı yerden umudumu çıkarmıştım seneler sonra hep birşeyleri ümit etmek güzelde onu kaybetmenin acısını unutmuştum.Ve yazmayıda unutmam gerekti ni anladım.İstanbulu nasıl unuturum bilemiyorum.Ya seni....
Yazmayaca ım artık.Eskimeyen yazıtlar var hala yüregimde onlarıda istanbula saklıyorum.İstanbuldur benim yüreğim.Bogazın sularında saklıdır serencamlarım umutlarım.Bakışlarımda gam,gözlerimde buğu.Yazmasam kızmaz istanbul.Yazmasam gönül koymaz.Gitmeler kadar yazamamakta zor.Ne uzak yoldur ne acısı bol.Yazmak benim için hayat yazmamaksa hapis.Ha Ellerim keleçeli yaşamak ha sensiz....
Hoşçakal Alınyazım
