O gece ben, iki erkek arkadaşım ve bir köpek, tanımadığım bir adamın doğumgünü partisine gittik.
Dünyayı kurtarıp, misket içip, birbirimize hamurdan cinsel organlar yaptık. Sonra yine şerefe.
Şerefe
Şerefe
Şerefe
Gözler kapanıp, koltuklar rahatsız gelmeye başladığı ana dek,
Şerefe.
O sırada kitap ve defterlerimi kaybediyorum.
Ki
Kaybetmekten nefret eden biri,
Sadece güneş gözlüklerini takıp ruj sürmeye tuvalete gidiyorsa bunun üzerine,
Demek ki motor nöronlar çalışmıyor artık.
Bizim de bir savaşımız vardı. Birlikte yürüyemedik.
Ben merdivenlerde oturup, küçük bir kızdan bir gonca gül alıyorum, arkadaşıma veriyorum.
Aslında karanfil olması gerekiyordu öyle değil mi, ama sol kollar havada değil artık.
Her şeyin farkına varmak bizi daha da körleştiriyor.
Dibimizde birileri ölüyor, biz makarna yiyoruz, örneğin.
Ama o gece makarna yoktu. Ölü de yoktu.
Yıllarca mağarasında saklanmış büyük beyaz gözlü post-insan formunun yeniden dirilişi.
Dirildi çünkü mağara küçük geliyordu artık. Büyüyen el ve bacaklarına yetmiyordu duvarlar.
Çıkıp kurtulmak, çığlıklar atarak ağaçlara tırmanıp,
Kaybolmak istedi.
Ve, hakikaten,
Bir işaret bekliyormuş post-insan formumuz.
İşaret çok uzaklardan,
İki kat
Yukarıdan
Aşağıya
İndi.
En son iki erkek arkadaşım ve bir köpekle çıktığım yolculuktan hatırladığım,
İki küçük bardak,
Çingene pembesi bir şişe,
Mide sancısı.
Geri geri gidip, sonra birden ileri atılarak ortaya çıkardığımız muhteşem tablo, yarısı kirli, yarısı karalama.
Güneşi çöpe atıp yaktık, ama ısıttı.
Hem de çok,
Güzel ve yumuşak bir ısı.
Yumuşak ama kırılgandı.
İki erkek arkadaşım ve köpek gittikten sonra o kaldı.
Post-insan formunun yeniden dirilişi.
Sıcak ve
Güzeldi.
