dize kıran
imge celladı sancılar da var
katil barikatlar kurulur kör menzillere
emreder zemherinin anaforu;
-cebbar bir acıya yataklık et
sus ve em!
kırlangıç küskün / yol yitik / rüzgar kırık
küf ve külü anımsatırcasına soğur evren
say ki gittin
git…tin…in…n
yoksun
yokuz…uz
acı ve sevdadan
uzağız
tımarhaneye dönüşür düş evim
kafesim derbeder
rahlem cenaze duasında
ok ve yayızdır artık kendimize
-fırla!
der yürek
ah yüreğim!
ala bir taysın hala
ebemkuşağından köpürür harflerin
yeni sökülmüş tırnak acısı kadar sinsi o ağrının koynunda
dünden bugünden farksız
yarın da bilirim yazılmıştır düşmek
çaresiz bir rehine gibi
şiir tanrısının avuçlarına
buyruğa boyun eğerek
tez deşifre ederim gen haritamı
öyle ki mayalanmasın ahrazlığım
lal dil’imin gün sayan divan kapısında
sürgün heceler incelsin sisli bir an’a
-ak kağıttan doğ!
vaktidir kaleme rücu etmenin
öksür kekele ve kus!
karanlığa kandiller adar sonra güneş
zebanilerden uzak ışığa döneriz yüzümüzü
dokunurum sana işvebaz bir gökadada
el yordamıyla dizelere abanarak
ki kurtuluştur
uluyan kurtlarla büyüyen gecenin paydasından
böyle böyle
su serpilir acıya
dudaklarını sevdayla ıslat şimdi
serin bir su tut kendini şiir tanrım
her mevsim çünkü
dağ ateşi tutuşur şair kanında
-doğur ve kus!
sus/ma!
su(s)
ma!...
(27 Ocak 2005) – “Şiirle Monogamik Sevişmeler” Dosyasından…
