Git demesi gerekirken insanın, neredeyse gitme diye yalvaracak olması ne garip, bana gittiğini söyleyen gecenin yalancı olduğunu, gitti artık(!) diyen dostlarımın birer düşman olduğunu düşünmek ne garip. Sana sarılmadan uyuduğum gecelerin ömrümden sayılmadığını düşünmek ne garip. Aldığım nefeslerin içinde oksijen değil, sensiz geçen her dakika içini yüreğime lanet

İçimdeki umut mu acaba bu sefer? Ne olacağını, neler yaşanacağını bilmeden, hem de hiç umursamadan yola çıkmak mı?

Mühürlerinde yüreğimin zincirlerini kırdığım boynu bükük sevdiğim, gidişine ağlayamadığım, gelişine sevinemediğim, belki hep düşlediğim, belki hiç elde edemediğim.

hadi toplanın tüm sevenler, ben bu gece “AŞK”ı son kere gömeceğim…

Sana “gitme” demenin ne kadar anlamsız olduğu bir kere daha öğrendim bugün. Ben yine “gitme” dedim ve sen yine gittin...

varsın gelmediğin gecelerde göz pınarlarım kurusun, çığlığımla melekler gökyüzünde yaşasın, sen gelme ama sevdiğim, sen gelme ki bu sevda sonsuza dek ayakta kalsın.

gitmeseydide olur muydu aynı şey acaba?

Neşelerim gideli çok oldu, elimde hüzün tanecikleri. Sevgiler yerine kalbime kül doldu, ardımda geçmişin parmak izleri.

Birinin üzüldüğünü gördüğünüzde, yardım etmeye çalıştınız mı? Sorularınıza cevap vermediğinde sinirlenip, bir daha bir şey sormayacağım diye hayıflandı mı yüreğiniz?

Anlatmaya değecek bir şey yok belki de, yanmışım bitmişim kime ne? Görülecek her şey görüldü, söylenecek her şey söylendi belki de, tükenmişim gitmişim kime ne?

içimden geçen bu, yapacak birşey yok!

adı yetiyor sanırım açıklamaya.

Bulmak için aramak, aramak için güçlü olmak gerekir; sevmek için bilmek, bilmek için yüce olmak gerekir; ne yücelik ne de bitmek tükenmek bilmeyen bir güç kaynağı var elimde.

Özlemek nedir diye düşündüğümde hep sen geliyorsun aklıma; özlemenin yitirmek olduğunu işte o zaman anlıyorum.

Aklıma bir şey gelmiyor şu ara. Tarifsiz duygularla boğuşma zamanı belki de. Fakat tam kündeye getirecekken tekrar ayağa kalkmalarına mani olamamak gibi bir engelim var.

Galiba ben şu an düşünüyor, meyve yiyor ve yaşıyorum…

Bekliyorum, ne gelen var ne giden ne de bir ses. Bir duman gibi içime çökmesini bekliyorum karanlık bedenimdeki acıların, savrulmak istercesine rüzgara karşı kül misali kuş olup uçmak istiyorum aydınlık maviliğe…

Bir kuş uçtu dün elimden ve ben sadece seyretmekle yetindim havalanışını. Belki de görmek istedim uçuşundaki endamı, heybeti, güzelliği…

Köklü bir ağaç gibi, yerimde dimdik durmalı mıyım yoksa, hiçbir şey yaşamaya layık olmayan biri gibi, ardıma bakmadan sonsuza dek kaçmalı mıyım, bilmiyorum…

krallığın sona ermiştir artık ve bütün kraliyet mensupları senin cenazene katılmak için bir bir sıraya girer, ama onlar yüzünden öldüğünün farkında bile değillerdir, onlar sadece eğitilmiş ama kör birer katildir…