Marifet eþikten ötesini görebilmekmiþ...

Yüzyýllar önceden Karacaoðlan teþhisini yapmýþ : "...Üç derdim var birbirinden seçilmez; bir ayrýlýk, bir yoksulluk, bir ölüm"

Hayat bu ya,

Ýnsanýn gönlü üç dert ile gamlanýr.

Gamlanýr gamlanmasýna da bu üç dert ancak üç þekilde anlanýr.

Anlayýþ da eþikte baðlanýr.

Eþik ki, en derin anlamlar içinde gizlidir.

Öyle bir yer ki,

Ne dýþarýda ne de içeridedir.

Geçenin de duranýn da adý yok eþikte.

Bir kýsmýmýz bükülmüþ boyun ile bekliyor,

Bir çoðumuz aþýp gidiyor,

Bir bölümümüz ise aþamadan geri dönüyor,

Hayat iþte böyle yaþanýyor.

Aþan eþiðin ötesini hatýrlamazken, bekleyen geçenden iþaret umarken, aþamayan gam yükünü taþýrken hayat akýp gidiyor.

Ay yerküre etrafýnda dönüyor, Ay'a yakýn sularda Med Cezir oluyor.

Sularýn yükselip alçalmasý ise yosunlardaki düðümleri defalarca çözüyor.

Geriye ancak þiir gibi bir hikayecik kalýyor.

Ýçerisinde ise þu yazýyor;

Eþikten geçmeyince içeride boncuk mu var, inci mi pek bilinmezmiþ.

Eþik atlamak ile ele bir þey geçmezmiþ.

Önemli olan ne geçmek, ne geçememek ne de beklemekmiþ.

Marifet eþikten ötesini görebilmekmiþ...