Sözleriyle motive olmaya çalıştığım şarkılar,şu an çok anlamsızsınız.Sesinizi açıp dans edemeyecek kadar yorgun bedenim.Küçük dünyamın arka bahçesindeki çiçeklerle kelebeklerle oyalanmaya çalıştım.Demir kapıdan burnumun ucunu bile çıkartmaya korktum.Nasıl bir yerde ysşıyoruz dedim kızdım. 4,5 yaşındaki oğluma yaşanılabilir tek gezegenin mavi gezegen olduğunu anlatalı iki gün olmuştu daha. Bilim nerede şaşmıştı?
Suriye sınırında kaçırılan farklı milletten gazeteciler , yerim dar diyen kutup hayvanları...Bakkala gidip çöp konteynırında bulunan minik bedenler...sevdiği tarafından parçalarına ayrılan kadınlar ya da hayatının baharında tecavüze uğrayan genç kızlar...Yaşanılası tek gezegen...İyiymiş değil mi?
İçimde öfke zerrecikleri uçuşurken şimdi dönüp kendi bahçemdeki çiçekleri mi sulayacağım? Fesleğenleri koklayıp kasımpatılarla mı konuşacağım?
Geceleri yatmadan panjurları sıkıca kapatıp kapıyı kilitledim mi diye kaç kere kontrol edeceğim?Giderek büyüyen psikopat düşüncelerimi durdurup hiç durmadan daha yüksek sesle konuşan iç sesimi kapatmaya çalışıp uykuya dalacağım.
Kir her yerde.Demir kapımın hemen ötesinde. sıçrayacak ve taşıyıcısı olacağım korkusu içimde.
Ne zaman böyle bir yer oldu dünya? Bir mucize olsa bu akşam ana haber bültenlerinde nasadan yapılan açıkamaya göre marsta hayat bulunsa mesela...mesela jüpiter içine gerçekten yüzlerce dünyayı alsa...Hemen çantamı hazırlayıp eşime dostuma hadi gidiyoruz desem...mesela. ..
Avucumun içinde bir 'zeka bombası' onu nerede patlatsam da orası kurtarılmış bölge olsa...
