Yaþanmamýþliklar bir doðum lekesi gibi kalýr mý ki insan yüreðinde..
Yaþadiklarýn bitti ve gittiler,iyi kötü uðurlandý,ardýndan ya sevincin ya hüznün gözyaþý döküldü ve hafýzanda kaldý zamanýn artýklarý..
Peki ya yaþayamadýklarýn,,sað sol lob davasýndan ziyade sol köþenin hangi odacýðina misafir eyledin yaþamak istediklerini..
Umduðunu mu bulduðunu mu sevdi yüreðin bir misafir çekimserliðinde...
Düþündük mü hiç zaman geçtikçe alýþýyor muyduk yoksa zamana yenik düþüp kazanýyor muyduk ¿
Sil baþtan baþlamayý becerdik mi yoksa her yeni günde sona mý yaklaþýyorduk..
Masallardaki mutlu son belki de romandaki kahramanlarýn sevince göbek baðý idi..O bað koptu ve gerçeðe doðduk ,romanlarda büyüyüp masallarda küçüklük fotoðrafýmýz kaldý ara ara içindeki saflýða olta atmak istediðimiz minicik bizler,,ve o zamanlar bile saklanmak istedik ama söbelemek isteyen bizdik,neþesi yeterdi yüreklerin..
Yaþam saklambaçtý belki de hep birini söbelemek için gözümüzü karanlýða kapattýk ve sýrtýmýzý kalabalýða döndük,içimizden hayalleri tek tek sayýp, tüm gerçekliðe göz açtýk umudun tüm gücüyle...
Aslýnda hayalleri ve içimizdeki bizi söbelemekti hayat..Þu an herkes bir arayýþ içinde gözümüzü kapattýðýmýz yaþlar büyüdü ve herkes birilerini söbeleme peþinde ya hayallerini ya içinde büyüttüklerini ya da olmayan bir hiçleri..
Ve bir gün saklandiði yerden koþarak çýkacak hepsi gözümüzü kapattýðýmýz yere dokunmak için ama sen çoktan SÖBELEDÝN aslýnda onlarý çünkü hepsinin yeri yüreðinde saklý ve sadece senin görebildiðin bir doðum lekesi gibi...
é!¡F