Doktorun bana sorduðu soruyu hiç kendi kendinize düþündünüz mü? Tabii düþünmediniz deðil mi? (Çünkü o an kendinizde deðildiniz, deeermiþim) Siz hiç o normal kafanýzla böyle basit sorulara cevap verir misiniz aða! Bendeki de deli cesareti iþte. Boþ verin þimdi onu bunu da, aþaðýdaki soruya cevap verin hacý, hadi bekliyorum.

“Bir kadýnýn babasý ölüyor. Cenazeye hiç tanýmadýðý bir adam geliyor ve kadýn bu adamý görür görmez aþýk oluyor. Cenazeden sonra kadýn adamý bir daha hiç göremiyor. 1 ay sonra kadýn kýz kardeþini öldürüyor. NEDEN?”

Bak cevaplarýnýzý bekliyorum dedim bi kere, aþaðýda yorum kýsmýna yazdýnýz yazdýnýz, yazmadýnýz ikinci soruyu daha kazýk sorarým, cevap anahtarýný da göle atarým bu defa hiç bulamazsýnýz. Ýnsaný dinden imandan çýkarmayýn ha!

Bütün arýzalý tipler de beni bulur kafasý…

Doktorun yanýndan zaferle ayrýldým. Ýlaç milaç yazmadý. Caddede yürürken kendi kendime düþünmeye baþladým. Ýyi mi yaptým, kötü mü yaptým diye. Bir dakikalýk saygý duruþundan sonra boþ ver kýzým ya dedim. (Kýzým ya derken aðzýmý yaya yaya dedim yalnýz, orayý belirtmeden geçemiycem) O ilaçlarý içince ne olacak ki, kafanda dönüp dolanan düþüncelerin aniden kafandan inip midene mi kaçacak? Sonra bu düþünceleri, vicdan hesaplarýný bir kenara býraktým kulaðýma kulaklýðý taktým bangýr bangýr müzik eþliðinde kaldýrýmda ilerliyorum.

Karþý tarafýmdan bir çocuk bana doðru geliyordu. Baþým önümdeydi ama insan kendisine geleni bir þekilde hisseder ya, ben de hissettim. Çocuk, “Baggyann baggyan bakar mýsýnýz, bir þey söyleyeceðim,” diye avazý çýktýðý kadar baðýrýp benim ilgimi çekmeye çalýþtý. En sonunla “Nalet olsun ya!” diyerek kulaklýðýmýn birini çýkardým, yarý umursamaz bir þekilde, “Hee ne vardý?” diye sordum. Çocuðun üzerinde tanýnmýþ bir yardým örgütünün önlüðü vardý. Gayet güler yüzlü bir þekilde, alabildiðince hýzlý hýzlý, alabildiðince zoraki sevgi dolu, alabildiðince maðazalarýn "satýþ danýþmaný" edasýyla derdini anlatmaya baþladý.

Burada bir parantez açmak istiyorum. (Ayrýca bu maðazalardaki tezgâhtarlara niye satýþ danýþmaný denildiðiyle ilgili epeyce kafa patlatmýþtým bir zamanlar. Sonunda kendiliðinden çözdüm. Bu insanlar maðazada 7/24 tezgâhla ilgilenmiyorlar ki! Müþteriye zamk gibi yapýþýp, "Neye bakmýþtýnýz hanfendi," gibi danýþmanlýklar da yapýyorlar neticede. Bizim baktýðýmýz yer, yön ve mekân onlar için çok kutsal. Deðil mi ama. Bu konu çok mühim. Atlamayalým lütfen.) Konuya dönelim. Parantezden önceki muhabbeti unutanlar varsa lütfen geri dönüp baksýnlar, tekrar yapmýyorum.

“Biliyorsunuz biz þu kadar büyük eylemciyiz, biz bu kadar büyük mücadeleciyiz, herkes bizden korkar falan da fiþman da”

Yalnýz çocuðun anlattýðý hikâye bir türlü bitmek bilmedi. Kýsa kes de Aydýn Abasý olsun demeye getirdim.

“Kardeþ, bak iyi hoþ çocuksun da sadete gelsen fena olmaz. En sevdiðim þarký çalýyor þu anda, gerçekten seni dinlemekten yoruldum,” dedim.

Çocuk sadete geldi, elindeki dergiden alýrsam, örgütlerine yardýmda bulunurmuþum.

“Ne kadar?” dedim.

“Ne kadar verirsen,” dedi.

“Ulan, benimle ucu açýk pazarlýða mý oturuyorsun, derginin bir fiyatý yok mu?” dedim.

“15 TL” dedi.

“E az önce aþaðýdaki arkadaþýn 5 TL demiþti,” dedim. (Burada tamamen pazarlýðý kýzýþtýrma taktiði yapýyorum, çaktýrmayýn.)

Çocuk bi duraladý.

“Hangisi?” dedi.

“Ben ne bileyim hangisi, bak az ilerde sarý saçlý kot pantolonlu kýz,” dedim. (Harbiden az ilerde yine ayný örgütün bir elamaný daha yardým topluyordu. Bilirim ben, bunlar 5 metre arayla kaldýrýmlarda sürü halinde konuþlanýrlar.)

“Allah Allah ya, öyle mi dedi, madem öyle dedi 5 TL verin,” dedi.

“Emredersiniz beyefendi, baþka emriniz?” dedim.

Hemen çevir kazý yanmasýnlar yapmaya baþladý, “Yok dedim kardeþim, almýycam dergi mergi, istemiyorum ya!” dedim.

Yok anam dinletemedim. Bu sefer baþladý tshirt de alabilirmiþim anlatýlarýna. En sonunda dayanamadým, “Kardeþ, ben sizin derneðe zaten belli zamanlarda yardým ediyorum. Ýnternette üyeliðim de var. Sürekli yorumlar yapýyorum, yaptýðýnýz eylemlerine imza veriyorum, daha ne yapayým?” dedim. Yine kesmedi bu çocuðu, ýsrarýna devam etti.

“Kredi kartý kullanýyor musunuz?”

“Hayýr, kullanmýyorum niye ki?”

“Kredi kartýnýzla da çekim yapabiliyoruz…”

Bi gülme geldi bana. Baktým, beni esir aldýðý noktadan þu anda geldiðimiz noktaya kadar 2 kilometre yol yürümüþüz. Ne azimmiþ arkadaþ ya dedim.

“Olmayan kartla çekebilirsen çek tabii,” dedim.

Çocuk usta bir gülümsemeyle, ben eninde sonunda senin akrep olan cebinden o minibüs paraný alacam hemþerim diyordu. Benden, sen, alacaksýn, paramý… Hahh, göreceðiz bakalým.

“Aslýnda bahar aylarýnda aðaç dikme dönemlerimiz oluyor. Þu tarihten þu tarihe, belli bir yardým yaparsanýz, isminize aðaç dikebiliyoruz…”

Hay ben senin o aðacýný…

Birden yolun ortasýnda durdum. Çocuðun suratýna dik dik baktým. Kulaðýma kulaklýðýmý taktým, 32 diþimi göstererek, elimle de by yaparak, ýþýklardan karþýya koþarak geçtim. Çocuk birden nereye bakacaðýný þaþýrdý.

Arkamdan yine döktürüyordu ama yenilmiþti, farkýndaydý. Olmayan duvarlara konuþan deliler gibiydi.

Nerde arýzalý tipler var, gelir beni bulur arkadaþ. Bende mi bir gariplik var anlamadým. (Bu soruyu mutlaka sen de kendine sordun demi la :) Sonra da niye delirdin derler insana. Delirtmeyin o zaman!