Hala hatýrlýyorum. Az önce uyanmýþým gibi net. Kaç yaþýmdaydým bilmiyorum. Belki sekiz belki dokuz. Topraktan çýkan canavarlar vardý. Ýri ve tehlikeli bitki köklerinden oluþan canavarlar. Toprak susuzluktan çatlamýþ, canavar bitkiler topraðýn tüm suyunu hunharca emmiþ büyüdükçe büyümüþtü. Çok korkmuþtum. Yýllardýr unutmadým bu rüyayý. Babam nöbetten gelmiþ yatmýþtý uyandýðýmda. Derin bir nefes alýp rahatlamýþtým. Evimde ve güvendeydim. Yapmam gereken ödevler vardý. Önce kahvaltý etmiþtim. Annem mutfakta bulaþýklarý yýkýyordu. Yaþamýmýn bahardan önceki mevsimindeydim. Mevsimler henüz baþlamamýþtý hatta. Dünya dönmüyor sanki dans ediyordu. Sevgiden olmuþ küçük bedenim mutlu huzurluydu. Neydi ki hüzün o yýllarda… Yaðmurda çýkýp oynayamamak mý? En yakýn arkadaþtan uzakta oturmak mý ya da deðiþen ders programý mý?

Mutluktan sarhoþ bi çocukluktu benimki. Ayýlmam yýllar içinde oldu. Bedenim büyüdü.Kollarým bacaklarým uzadý. Saç rengim koyulaþtý. Pek sivilcem olmadý. Ýþte böyle yavaþ yavaþ ayýldým.Rüyadan ter içinde uyanýr gibi deðil…

Tek çocuk olmanýn avantajlarýyla sevgiye boðulmuþ her þeyi olan bi çocuk gibi büyüdüm. Asýl imkansýz olan içimdeki iyiliðin virüs gibi kanýmda dolaþmasýndan bir türlü þýmaramamýþ olmamdý. Sýradan çocukluktu oysa benimki…Örnek davranýþlarla bonuslarý toplayan öðrenci , gururlu veliler ,mahallenin haným kýzý…Biraz aktivist yaným olmasaydý sýkýcýlýktan ölebilir hatta öldürebilirdim yani. Mahalledeki propagandalarým damarlarýmdaki hep o virüstendi vesselam… Ýyi çocuk… Daldan elma aþýrmayan, arkadaþlarýnýn hakkýný yemeyen ,oyunlarda hiç mýzýkçýlýk yapmayan , annesinin babasýnýn sözünden çýkmayan o taktire þayan çocuk… Ne büyük iç yalnýzlýklar çektim oysa büyüdükçe. Öðrendikçe… Bu yüzden iyilik olsa olsa benim gibiler için bi virüs gibi can sýkýcý olur. Neyse ki hayatýmýn tam on beþinci yýlýnda kardeþim doðdu.Annemin yeni gözdesi o olmuþtu ama önemli deðildi.Ergenliðim için özgürlüðümün anahtarý olmuþtu o aðlayan uyumayan minik tatlý þey. Annem sessiz ve derinden onu seçmiþti.Babamsa beni. Bunu bütün anne babalar inkar eder ama çocuklar bilir.Ben babamýn gözdesiydim.Konuþulmaya gerek yoktu bu konular hakkýnda. Hissel bi þeydi. Þimdi otuz üç yaþýmýn içinde kendime itiraf ediyorum bunlarý. Babam buralardan gideli iki buçuk sene olduktan sonra…Eksilmiþ güç kaybetmiþ azýnlýkta kalmýþ gibi olduktan sonra…