Gene baþladý uykusuzluðum. Ýçindeyim sandýðýmýn dýþýnda , bildiðimin dýþýnda bir yerlerdeyim.
Aþýðým sanýyordum , içim yanýyor sanýyordum. Aþk acýyla ayný tadý veriyordu çünkü.
Gözlerim yanýyor gene , aðlayamadýklarým için. Susuyor , dinliyor ve zaman bir nehir ise ben bata çýka akýntýdayým diyorum. Öyle yaþýyorum son zamanlarda , oysa en çok kontrolü bende görüyorlar. Bana güveniyorlar. Ben biliyorum , kim ile yaþadýðýmý.
Sevdiðimi , kýzdýðýmý da söylemiyorum artýk. Havadan sudan sözlerle geçiþtirebiliyorsam geçiþtiriyor , olmuyorsa çekip gidiyorum. Bilmem gerekeni bilmek yetmiyor , deðiþtirmiyor hiçbir þeyi. Kaybetmek bile manasýz geliyor , sanki hepten yitirmiþim gibi.
Oysa daha neþeli , daha güler yüzlü deðil miyim , son zamanlarda.
Sen hayatýma girdiðinden beri , bildiklerimi unuttum , yeniden öðrendim , sonra öðrendiklerimin bir ilizyondan öte olmadýðýný anlayýp , bildiklerime geri döndüm. Bir de bilmediklerim var , korkularýmýn ispatlayamadýðým yaný.
Ben bulduðumu ima ediyorum sana , sen benim diyorsun , bulduðun senin olsun , hayalini kurduðun benim. Sahiplenmiyorum seni , yapamýyorum , yalan oyunlar gerçek olsa da fark etmez , ben senin yabani atýný biliyorum. Günler bizim için en yakýn ve en uzak zamanlar oluyor.
Ýkimizin gördüðünü kimse söylemeye yeltenmiyor , herkes biliyor oysa. Biz daha yanýndayýz yüreklerimizin ve detaylardan görmüyor gözlerimiz.
Bazen seninde bir kokun var mý merak ediyorum. Çünkü yanýnda gözlerimi kapadýðým her anda , bebek bisküvilerinin þeker kokusu geliyor burnuma.
Minik ellerine uzandýðýmý hayal ediyorum. Susmak en iyisi diyorum , her defasýnda haklý çýkýyorum. Seni seviyor muyum acaba ? Bilmiyorum. Senden çok kendime ihtiyaç duyuyorum. En çok onu özledim çünkü. Zamanla bütün bütün baþkasý oluyor parçalarýn. Kelimelerinden , dudaklarýna dek baþkasý oluveriyorsun. Oysa ben nasýl öperim onu bile bilmiyorum.
Senden çok kendime ihtiyacým var , çünkü seni bile sevemiyorum. Sevmek nedir anlamýyorum ve artýk bildiðimi iddia etmiyorum. Nasýl ederim baksana ? Yalnýz Juliet ‘ in deli aþýðý kadar iyi oynuyorum sevgiyi.
Kimsen kimsin , ben içini bilmek istiyorum , yalnýz senin olan , gözlerin gibi , hep senin olaný bilmek istiyorum. Þekle þemale sokulmuþ bir sen , senden baþka bir çoklarýný yaþamak olmayacak mý zaten ? Zamanlarým boþalýyor seninle olabilmek için. Seninle olmaksa birkaç lafý geçmiyor. Mutlu anlarým gibi. Kimileri için yazdýklarýmla bile çaresiz aþýðýným. Oysa ne aþk , ne sevgi. En çok , sana hayraným ben. Duruþunu , sapasaðlam basýþýný dünyaya. Ve en olmadýk zamanlarda en doðru kelimeleri bulmaný , sanki aklýmý okurcasýna.
Bendeki ifadeni almaya çalýþtýðým o loþ yerde , bir kez olsun bulamýyorum seni , yüreðime oturduðun zamanlar da ise , sesini duyamadým. Talih mi ?
Daha çok aramýyorum , alýþýðým yanýbaþým da yitirmeye ben. Yitirdiðim de ise ölçeceðim býraktýðýn iz ile boyunu sevgimin. Sen her gece yataðýnda sadece uyurken , ben orada yaþýyorum. Sen aynada kendini görürken , ben kimseyi görmüyorum. Sen buraya doðru gelirken , ben kaçýyorum , en uzak elini tutamayacaðým yerlere. Ýþin acý yaný , benim bildiðim kadar sende biliyor olmalýsýn , belki fazlasýyla , aramýzda uzanan yýlanýn acýtacaðýný. En çok bizi. Seni , beni , bir çoklarýný.
O yüzden her defasýnda , doðrularýný yapýyoruz ellerimizde kelimelerin , sonra zorla da olsa koyuyoruz dudaðýmýza uçsunlar diye.

Uç , uç … annen sana kýrmýzý pabuç alacak…