Aynada Gördüðüm...

Gözlerimde donmuþ bir ýþýk, dudaklarýmda acý bir tebessüm...Aynada gördüðüm "ben", ben miyim?Parça parça görmeye alýþýk olmadýðým yanlarým mý?Ondan mý tanýyamýyorum.Sanki her parça farklý bir beni yansýtýyor.Arkamda bir gölge, yani yalnýzlýðým çepeçevre sarmalýyor beni.Hüznüm, zamanýn yanaklarýndan aþaðýya doðru usulca dökülüyor.Haykýrýþlarým sessiz bir çýðlýðý andýrýyor ve gözlerimi derin bir suya salýyor korkusuzca.Dudaklarýmda ezici ve yorgun bir melankoli aðlýyor.Etrafýma bakýyorum bu korkunç ama gerçek aynadan.Gördüðüm her þey, yetimhane bahçesinde babasý tarafýndan terkedilmiþ çocuðun elinde kalan kýrýk bir oyuncak gibi görünüyor.

Ellerimi havaya kaldýrýyor, yüzümü iyice yansýtýyorum aynaya.Gözlerim, dalabildiði en son noktaya kadar dalarken, yüreðim baþka birini getiriyor bu kýrýk parçalara.Tanýyamadýðým bir parçamý daha...Baþka bir "ben"i daha.