Herkesin denizi kendine güzel elbet. Ama Karadeniz bir baþka güzel sanki. Hele o an be an deðiþen yüzü daha da bir güzelleþtiriyor onu. Havasýndan mýdýr, suyundan mýdýr bilmem; kararsýzlýðý üstündedir daima. Bir bakarsýn sessiz, sakin, duru... Mavi bir çarþaf gibi uzanýr gider göz alabildiðince. Bir bakarsýn sebebsiz bir öfkeye bürünür. Bürünürde, öfkesinden laciverte dönüþür rengi... Sonra bütün hiddetiyle o kara dalgalarýyla döver durur kýyýyý. Bir de o nehirlerin bentleri yýka yýka, daðlarýn baðrýndan taþýyýp getirdiði çoþkun sularla birleþtiðinde... Ýþte! Ýþte o zaman korkmalý Karadenizin hiddetinden.

Varsýn o, öyle olsun; bazen bir çarþaf kadar düzgün, bazen de o, sebebsiz hiddetinden deli dolu. Her gün ama her gün yine de insan görmek istiyor onu. Onu her gün görmek için; Doðu Karadenizin o, dar coðrafyasýnda ne yapmalý, nereden bakmalý ona bilmem ki... Denizin hemen bitiminden baþlayan o, bir avuç düzlüðü mü tercih etmeli ? Yoksa o, bir avuç düzlüðün hemen arkasýnda bitiveren tepelerin, daðlarýn dik yamaçlarýný mý seçmeli ?

Ýþte Rize' nin o, dik yamaçlarýndan birine kurulu; Rize Kalesi. Oraya çýkalým. Çýkýpta oradan bakalým; Karadenizin an be an deðiþen güzel yüzüne.

Aðýr, aðýr çýkacaksýn bu merdivenlerden,
Eteklerinde güneþ rengi bir yýðýn yaprak,
Ve bir zaman bakacaksýn semaya aðlayarak...

Ahmet Haþim' in bu eþsiz dizeleri misali; aðýr aðýr çýkalým Rize Kalesi' nin o dik merdivenlerinden. Çýkarken arada bir durup, soluklanalým. Ve soluklanýrken etrafýmýzý saran, týpký o dizeler gibi eþsiz manzaraya bakalým. Yemyeþil daðlarda, baðlarda, bahçelerde gezdirelim gözlerimizi. Gezdirelim kÝ ; bir maviden, diðer maviye uzanan o yeþil rengin bin bir tonunda dinlendirelim gözlerimizi.

O, en tepede tam da surlarýn üzerine yerleþtirilmiþ bir masaya oturalým. Surlarýn üzerinde oturmak... harika bir þey bu. Arkamda, bütün güven vericiliðiyle kale içi. Önümde ta denize kadar uzanan bir uçurum... Ýþte bu noktada ; herkesten, her þeyden uzaklaþýp tüm baðlarý koparasý geliyor insanýn. Özgürlüðe kucak açmak ister gibi, kanatlanýp uçasý geliyor... Uçupta Karadenizin üzerine konasý geliyor...

Kale içinin o güven vericiliðinden mi bilmem, ayaklarým yere saðlam basýyor. Týpký þu ayaðýmýn altýndaki taþ misali; her þey, herkes yerinde aðýr olmalý. Ýnsan karaya, kuþ havaya ait misali; az önceki o, tüm baðlarý koparýp uçup gitme isteði bir düþe dönüþüyor yavaþ yavaþ. O düþlerin ardýndan arkama yaslanýyorum güvenle. Sonra ... Sonra halis muhlis bir bardak Rize çayý içiyorum. Çayýn deminden sarhoþ, doðuya doðru göz alabildiðince uzanan Rize' yi seyrediyorum hayran hayran. Kah mavi, kah lacivert bir denizle yeþil bir kýyý at baþý gidiyor güzellikte. Bu yarýþýn galibi hangi güzel olacak diye boþuna bekliyorum belki. Ýkisi de ayrý güzel, ikiside birinci çünkü. Yalnýz yarýþý bozan bir þey var ki ; o da insan oðlunun, iki güzel arasýna elleriyle kondurduðu o taþ bloklar. Ben de o iki güzel hatýrýna; kýyý boyunca uzanan , o neredeyse göðe yükselen taþ bloklarý
görmezden geliyorum.