Ýnsanlar neden bu kadar acýmasýz?Herkes birbirine hiç dinlemeyeceði þarkýlar dinletmek istiyor.Kendi sesiyle,kendi duruþuyla.Niye kimse bir baþkasýna dokunmadan onu kabul etmek istemez ki?Bu dünyada herkes bir þeylere tutunmak zorundadýr bu ortak bir payda.Ya bir topluluk,ya siyasi bir görüþ,ya da millet,devlet,duygu düþünce gibi gibi gibi…Birisiyle ortak paydan olmadan da sevgi paylaþamaz mýsýn?Dünya sana soruyorum üzerinde ki gri kaldýrýmlarda yürüyüp iz býrakmamak mümkün mü?
Hepimiz birer korkaðýz aslýnda.Zaaflarýmýz ve biz.Hayýr diyemeyeceðimiz her þey karþýsýnda korkaðýz.Bu keskin çizgiler yüzünden.Sevdiðin ama farklý düþündüðün insanlar her yerde.Ya onlardýr ya sahip olduðun deðerler.Hoþgörünün kör olduðu bir limanda indirilmiþ yabancýlarýz maalesef.Açýk açýk ben buyum diyemeden ölmek korkutuyor insaný.Yada sevdiðin için sustuðun insanlarýn senin karþýna geçip bu böyle diye haykýrmasýna çaresizce izin vermek gün be gün kendinden bir þeyleri daha nehre býrakmanýn acýsýyla aðýtlar tutmak.
Halbuki herkes fikir empoze etmek yerine sevgi empoze etse ve hep sen susacaðýna birazda o sussa ne tadýndan yenilmeyecek bir dünya olurdu.Bu uðurda çevremizdeki onca meleði kaybettiðimizin kimse farkýnda deðil.Sýrf sustuðu için yargýlanan,konuþtuðu için susturulan,aþýlananlarý kabul etmek istemediði için kapý dýþarý edilen bir toplumda yaþýyoruz.Çok ama çok keskin çizgilerle kafeslere sokulmuþuz hepimiz.Sokaklarda her adým baþýnda kendi fikrince propaganda yapan insanlarý görmeyeniniz yoktur.Bürokratik bir iþi halletmiþ kendinizi hafiflemiþ hissederek kekik kokusu tadýnda adýmlar atýyorsunuz.Yumuþak bir rüzgar yüzünüze öpücükler konduruyor.Yavaþ yavaþ sesleri duyuyor ve geriliyorsunuz.Adým attýkça sesler kuvvetleniyor.Ve sonunda köþeyi dönüyor o dehþet sahnelere þahit oluyorsunuz.Ya bir eylem ya bir çatýþma,ya sözlü bir görüþ kavgasý.Etkilenmemek elde deðil ki.Üç günümüz var þu dünyada.Elbet görüþ ve düþüncelerimiz olmalý ama baþkasýnýn sedef tenine dokunmadan.Çünkü herkesin görüþü narindir.Acýtýldýðýnda savunmaya geçer.Sus ve dinle.Yapýlmasý gereken tek þey.Bazen düþünüyorum;acaba gerçekten üç gün olsa acýmasýz hayatýmýz.Belki de bir daha görmeyeceðin biriyle ne kadar uðraþýrsýn?Bu da böyle herkes birbirini ikna etmeye uðraþýr.Ama asla ortak bir yol çizilmez.Hepimiz düþüncelerimizin kalýbý içindeyiz zaten neyin çabasý bu?Sen ne denli kendini haklý görüyorsan karþýnda ki de o kadar haklý bu vazgeçilmez gerçek.Sen ne kadar uðraþsan da onu memnun edemezsin.Boþ vermeli herkes bu yýpratýcý farklýlýklarý.Hayata sevmeye,saygý duymaya geldik.Ne kadar canýmýzý yaksa da,caddelerine kötülük boþaltsa da bu dünya bile sevilmeyi hak ediyor.Ýnsanoðlu bu fýtrat üzerine yaratýlmýþ asla memnun olmaz.Yetinmeyi bilmez.Daha fazlasýný ister hep.Sende öylesin yanýnda oturanda.
Bu yýllar boyu böyle süre gelmiþtir.Ne sözler,ne konuþmalar,kimler geldi geçti.Ýki cümleyle halledilecek olsaydý kötülüklerin efendisi þeytan ebediyen yok olmuþ olurdu.Aramýza fitne sokan sadece o aslýnda.Kimse kimseyi kýrmayý istemiyor gibi iyimser bir açýda yakalayabiliriz.Siz yeter ki saygý duyun bir müddet sonra sevginin de kapýnýzda olduðunu göreceksiniz.’’Hoþ gör sen affet gitsin aldýrma’’diye güzel bir sözü var Ajda Pekkanýn.Boþ ver arkadaþ sev say ama yinede düþün.Baþka çözümü yok bu barýnakta kötülük olduðu sürece.Tek yapman gereken acýtmadan,acýmadan yaþamak.O zaman daha çok sever ve daha geniþ bakarsýn dünyaya.Denemeye ne dersin?