Sessiz bir baþkaldýrýnýn bana verdiði bir huzurla doðdum sessiz karanlýklardan.Sonra gittikçe çýktým gökyüzüne doðru bir baþkaldýrýnýn verdiði heyecanla.Heyacanlýydý,fakat hüzünlü...Umutluydu, fakat yararsýz...Ýçimi dolduran heyecan öyle bir þeydi ki bedenimi hissetmekte zorlanýyordum.Hani bilmesem bedenim yok bile derdim ya,o zaman da bedensiz bir ruhun son kývýlcýmlarýný yaþadýðým için mutluluk duymam gerekirdi.Fakat mutluluktan eser yoktu.

Sýnýfýma, okuluma gitmeliydim. Bana çok zor geliyordu. Oraya gitmek ve vedalaþmak... Bu istediðim þey deðildi. Okullarýn kapanýp bir daha arkadaþlarýmý göremeyecek olma düþüncesi, içinde bulunduðum duygu karmaþasýndan bile daha çok acý veriyordu bana.

Siyah bir toprakta kýrmýzý bir gül gibiydim. O gül de dikenlerle doluydu. Ama zaten solmuþtu. Gülü seven dikenine katlanýr derler ya hani, solan bir gülü de kimse sevmez ki!

Kaybolan yýllarýmýn bana verdiði cesaretle girdim sýnýftan. Herkes karnelerini almýþtý bile. Ben geç gelebilmiþtim. Nasýl geldiðimi de bilmiyorum. Sanki uzun bir tatile çýkmýþ da sonra gelmiþtim sýnýfa. Yüzleri zor tanýyordum. Hani karnemi görmesem ben de kimse tanýmýyor, unutulmuþum diyecektim ya, karne sýramýn üzerindeydi. Ama karnem deðiþmiþti sanki. Bir bakýma çok detaylý olmuþtu. Ne de olsa eðitimde çoðu þey deðiþiyordu. Karneyi de deðiþtirmiþler dedim içimden. Öyle sýkýlýyordum ki içimden mi dedim dýþýmdan mý onu da bilemiyorum.

Bir an arkadaþlarýma baktým. Herkes mutluydu. Ama ben mutlu deðildim. Benim asýk suratlýlýðýmdan olsa gerek bana baktýklarýnda onlarýn da suratý asýldý. Oysaki ben o kadar da kötü gözükmüyor olmalýydým. Sadece oturmuþ karneme bakýyordum. Karnemi de karmaþýk duygularýmdan okuyamýyordum ya, boþver...

Sonradan anladým ki umurlarýnda bile deðildim. Benle vedalaþmýyorlardý bile. Aralarýndan erken ayrýlmak suç muydu? Tatile ihtiyacým vardý ne de olsa. Zaten sorunlarým vardý. Býkmýþtým ya her þeyden hani. Onlar da biliyordu bunu. Zaten montum bile askýda kalmýþtý sýnýfta. Cebi açýktý. Yerde ilaç kutularý vardý. Onlarý görünce aklýma geldi her þey. Dünyam baþýma yýkýldý birden. Hiçbir þeyin anlamý kalmadý. Onlarý ben mi içmiþtim? Doðru ya hani býkmýþtým her þeyden. Ama ya güzel þeyler? O güzel þeyleri kötü þeylerin arasýnda nasýl da farkedemedim? Ve silmiþtim her þeyi bir þiþe anti depresanla. Her þeyi de silmek olmazdý ya olsun dedim. Þimdi aradan aylar geçmiþ karne alýnmýþ. Piþmanlýk neye yarar ki?

Bir zamanlar o kadar istediðim vedayý sonradan ne kadar istemediðimi, sonrasýnda da bu karmaþanýn içinde karne günü vedalaþmasýný bile ne kadar istediðimi farkettim. Ama elden ne gelir? Farklý zamanlarý bir anda görüyormuþum meðersem. O yerdeki ilaçlar kayboldu. Gösterilmiþti bana ya da görmüþtüm. Þimdiki zamana döndüm, ya da ben öyle sanýyorum.Belki de þimdiki zaman þimdi deðildi ya her neyse. Birden tüm tebessümler tüm ayrýlýk gözyaþlarýyla karýþýr gibi oldu. Tüm yüzler teker teker silindi. Her yer yavaþ yavaþ siyaha boyanmaya baþlamýþtý. Hani çok severdim ya siyahý! O yüzden siyahlandýðýna sevinmeliyim dedim kendi kendime gülerek.

Sonra tekrar o boþluk hissi ve sonsuz karanlýk. Sýrama doðru bakmak istedim. Çünkü o tarafta bir þey parlar gibi oldu. Evet, parlayan bir kaðýtmýþ.

Yanýna yaklaþtýðýmda onun karnem olduðunu gördüm. Daha doðrusu olmadýðýný... Olsa da farketmezdi ya neyse. Ama olmamasý farkederdi. Çünkü bu karne deðildi. Bir aný yazýsýydý. Tüm arkadaþlarým ölümümden dolayý karnemi alamadýðým için, sýramýn üzerine hepsinin imzasýný içeren bir not yazmýþlardý.

"Rahat uyu" diyorlardý."Rahat uyu...".