"Anlamsýz çýðlýklar gibidir dizlerim, içinde büyük ateþler yanmayan insanlara." demiþtin, Kumkapý'da balýkçýlarýn uðrak yeri olan ve bizim de müdavimi olduðumuz o salaþ meyhanede þarap içiyorduk da sen dayanamayýp ýsrarlarýma "Ben bunlarý sadece kendime yazýyorum, kendime okuyorum" dediðin þiirlerinden okurken.
Son kadehi bir dikiþte devirmiþ ve koluma sarýlýp kaldýrmýþtýn beni masadan "Kalk Caliban buradan doðru kerhaneye gideceðiz. Köyünden ya da kasabasýndan kaçýp gelmiþ, örgülü saçlarý , gözleri kestane rengi ve çevresini tavþan bakýþlarýyla süzen bir kýz olmalý orada, olmalý mutlaka olmalý kimzse için deðilse de benim için olmalý. Ben ona ilan-ýaþk edeceðim ve onunla bu gece imam bulursam imam nikahýyla bulamazsam kilise de papaz nikahýyla ama illa evleneceðim." demiþtin.
Ýkimiz de ayakta zar zor duruyorduk dostum bu nedenle de polisler bizi kapýdan geri çevirmiþlerdi de sen "Azizim Caliban bu devlet senin de gördüðün gibi beni ömür boyu kamu haklarýndan kýsýtladýðý yetmiyormuþ gibi aþýk olup evlenmeme de izin vermiyor ben de böyle devletin karakolunun duvarýna iþemezsem eðer bana da Prospero demesinler." deyip icraata baþlamýþtýn. Bütün bir geceyi nezarathanede volta atarak geçirmiþtik anýmsýyor musun.
Sahi be Prospero orada da var mý karakol, nezarethane ve çok daha önemlisi orada mý belikleri kýnalý kýz.

Caliban.