Kahredici bir sabaha uyandım işte yine.
Hüküm sürüyor başımda kahreden sessizlik. Sonsuzluğa gömülmüş ışıklar yok ne zamandır başımda. Gitmişler benden habersiz… Ya da ben bulamayacağım bir yerlere yollamış,yolladığım yerleri bile gömmüşüm diğerlerini gömdüğüm bir yere.Hem bana ne?Ben istemedim mi böyle olsun.Ben istemedim mi ışıksız sabahları…
Ben seçmedim mi?Ben seçmedim mi bu yalnızlığı…
Ben seçtim evet.Saklanmayı seçtim.Kimseler bilmesin diye kayıplarımı…
Kayıplarım…Kaybettiğim onca şey.Şimdi kalkıp bana kayıplarla ömür sürülür mü deme.Sürüyorum işte!Işıkları göndererek, yalnızlığı seçerek ve çoğunlukla, kendimi unuttuğumu bile unutarak sürüyorum ömrümü.Zaman geçiyor ya.Bende zamanın tam ortasından geçerek geçiyorum.Hıh…Geçtiğimi bile bilmeden geçiyorum çoğu zaman.
Aldandım değil mi?Aldanmanın en büyük aptallık olduğunu bile bile aldandım hem de.Kendim inandım.Ben inandım.İnanmak istediklerime inandım.Yeri geldi yanlışa inandım….
İnandım ve aldandım…
Kabulüm…
Şu ki bir tek şey var sahiplendiğim.Onca kötü şeyin yanında belki de iyi olan tek bir şey…Ne kadar kötü olursa olsun ben seçtim bunları.Olan biten her şeyi görüyorum.Olan biten her şeyin farkındayım.Ve yine de ’ben seçiyorum.’
O yüzden suçlanacak biri olması gerekirse eğer benim…Seçtiğim için.Seçimi yaptığım oyunun başrolünü oynadığım için.
BEN…
Kahredici bir sabaha uyansam da…Kayıplarımın izlerini sürsem de…Ve hala ben…
Ve hala ben…
Hala ben olmayı seçtiğim için mutluyum.
Mutluyum...
Seçtiğim için mutluyum...:-)
Çağla GÖKDENİZ
15.05.08
