Şu sıralar "Gönül Dili" başlıklı bir yazı üzerine çalışıyorum. Derdim, küfür, hiddet, sözlü şiddet, rencide edici alaylı konuşma ve ötekileştirmenin toplumsal kırılganlığa yol açtığını, birlik ve beraberliğin sekteye uğradığını anlatmak.

Mahir Ünal'ın Türkçeyle ilgili açıklaması üzerine bir şeyler yazmayı düşündüm, sonra vazgeçtim. Çünkü Mahir Ünal ciddiye alınacak biri değil.

Bakanlık tarafından kurum ve kuruluşların 15 Temmuz ile ilgili yapmak zorunda oldukları etkinlikleri kimin yapıp kimin yapmadığının takibini yapabilmek için hazırlanan bir sisteme işlemelerini istiyor. İşte yazının metni:

Akşener "Cumhurbaşkanı aynı zamanda imamlık yapmak durumunda olduğu için ben aday değilim" dedi.
Sayın Akşener'in bu açıklamasının ya da fetvasının kaynağı nedir, bilemiyorum, ama bunun dini bir dayanağı yoktur.

Kuş gribi, domuz gribi, mers, sars, covit 19... Uluslararası salgın... Zararlarını tıpçılar yeteri kadar belirttiler. Ben de kronolojik süreç gözetmeden Corona'nın ulusal düzeyde kültürel deforması üzerinde durmak istiyorum.

AKP toplum gözünde itibar yitirdikçe muhalefet harekete geçiyor ve son derece akıllıca saçmalayacak AKP'ye destek oluyor. Sanırım halkın "Danışıklı dövüş" dediği tam da bu.

İdris Şekerci bu yazısında özetle uzman ve başöğretmen programlarının öğretmenlik alanlarında (benim de önceki yazılarımda belirttiğim gibi) uygulanabilirlik formatında olmadığını, bunun bir tecrübe işi olduğunu, sınavın da olmaması gerektiğini yıllara yayılarak kariyerleri belirlenmesi gerektiğini, öğretmenlerin iki bin liraya odaklı olduklarını belirtiyor.

Ciddi zaman kaybı karşılığında elde edilen hiçbir işe yaramayan başöğretmen unvanı ve uzman öğretmen unvanı ile uzman öretmenin öğretmenden bin lira fazla alması, başöğretmenin de uzman öğretmenden bin lira fazla alması dışında başka bir fark yok. Bütün çaba birbirimizden bin liralık üstünlük.

Siz hiç pislik içine düşmüş bir altının değerini yitirdiğini gördünüz, duydunuz mu ya da bir altın küpünün içine bir parça tezek düşünce, o tezeğin altın değeri kazandığını gördünüz, duydunuz mu? Ben ne gördüm ne de duydum.

Üç gün arayla gelen nefret... Başbağlar... Yirmi sekiz ölü... Otuz yedi yakılan, yirmi sekiz kurşunlanan masum insan... Her iki cinayetin failleri de ya bulunamıyor, ya ortalıkta yasa gereği elini kolunu sallayarak geziyor.

Türkiye Cumhuriyeti devletinde iki şeyi ben anlayamıyorum; biri merkezi sınavlarda öğretmen görevlendirilmesi, diğeri de seçim sandıklarında öğretmen görevlendirilmesi.

Yıl 2006 altı. Kendisini ziyarete giden bir öğretmene "Sizi öpüyor ve Maliye Bakanı'na yolluyorum." diyen bir bakan, Yusuf kuyusuna bir taş atıyor. Attığı taş önce çıkarılmaya uğraşılıyor, ancak sonradan taşı sevimli ve sevimsiz bulanlar arasında bir tartışma başlıyor. Taş lehimize nasıl çevrilebilir? Nedeni ise çöken bir ekonomide bir

Ermeni soykırımı iddiasının kabulü için meclis önergesi veren Garo Paylan "7 yıldır aynı teklifi veriyorum, böyle bir linçe maruz kalmadım" diye açıklamada bulunuyor. Yedi yıldır hiçbir tepki görmemesi enteresan değil mi?
Ben her tür önergenin her ortamda verilebileceğini düşünüyorum. Çünkü aslı astarı olmayan şeyleri meşrulaştırıp, kendisine

Bugün içimden farklı bir konuya, Türkiye Müslümanlarına değinmek geldi.
Ben kendimi bildim bileli Türkiye Müslümanlarının yatıp kalkıp ortaya sundukları konu Kudüs ve Filistin. Çok nadir ve saman alevini andıran başka konulara değiniliyor (Mısır, Arakan, Makedonya, Hocalı, Ahıska zulmü, Yemen, Afrika işgalleri gibi...

Ülke halkından itibar görmediğini fark edip, kanıksamaya başlayan iktidar, göçmenlerden medet ummaya başladığını gösteriyor.

Eğitimde her sömestri döneminde bir ara tatil uygulaması Öğrenci için dinlenme öğretmen için seminer dönemi
Neden seminer? Yönetenler kendilerinde gördüğü her eksikliğin başkalarında da olduğunu varsaydığı bir süreçten geçiyoruz.

Müthiş bir ülkede yaşıyoruz hamdolsun. Eşi benzeri yok. Tadını çıkarın ey Türk milleti.

Bakıyorum da, ülkemizde öncelik verilen tek şey mimari. Mimaride de öncelik ise saray ve tapınaklar.
Bir ülkede tapınaklar ne kadar görkemli ve göz alıcıysa, o ülke dinden o kadar uzaklaşmış demektir.

Öyle derin yaralar aldık ki, kimde küçük bir yara görsek, kaynayan kazana dönüyoruz. Bu yaralar yalnızca kişisel değil, toplumsal bazda da irin akıtarak varlıklarını sürdürmekteler.

Bütün dinlerde olduğu gibi, bilimsel düşüncelerde de bir çocuk günahsız doğar. Yaşadığı aile, çevre ve toplumsal koşullar çocuğu şekillendirerek ya suçlu yapar, ya yardımsever yapar.
Filozoflar, sosyologlar ve psikologlar illaki bu konu üzerine çeşitli fikirler üretmişlerdir, ama konuya ilişkin ben de bir kaç söz söylemek istiyorum.