Akşam evde bağdaş kurup oturacağım ve çocukluğumdaki gibi yıldız şehriyeleri suluboya ile rengarenk boyayarak kolyeler yapacağım. Dilimde
eski bir reklam şarkısı olacak. BİZ PIYALECİYİZ, ONLAR PIYALECİLER, SİZ PİYALECİMİSİNİZ.???… PIYALEEEE...
97 yılında İstanbula yeni gelmiş henüz 17, yaşında her işi koşarak; heyecanla, aşkla ve şevkle yapmaya gayret gösteren bir gençtim O yıllarda Ortadoğu Gazetesinde işe girmiş henüz 2-3 aylık bir emekçiydim.
Onun senin kucağına, seninde onun yanağına yabancı olduğun; kötü tasarlanmış bir parkta bir kereliğine ve sadece on beş dakikalığına iki buçuk yaşında bir kız çocuğunu öpüp koklamaktır aşk. Bir on beş dakika daha kokusunu alabilmek için kalan ömrünü verme
Utanmadan karşısına geçip ilk önce başımı deli gibi sağa sola salladıktan sonra, saçlarımı bir güzel dağıtmış, hatta ellerimle şöyle bir de karıştırınca,
Benim Rapunzele benzeyen at yelesi işin içinden çıkılmaz bir hal almıştı.
Elinde tarakla ardımdan k
Geçmişe kıs bir yolculuk...Depreşen hatıralar, kırgınlıklar, kızgınlıklar....
Doğu’da kilim demek; ilim demektir, aşk demektir, suskunluğunu gergef gergef kilime işleyerek maşukuna sessizce gönderilmiş mektup demektir…
Bilirsiniz “kilim” üzerine türküler bestelenmiş…
"Sevdiğine sözü olan kilim dokur,
Kilimin dilinden ancak anlayan okur.
Vakitlerden Mayıs başları; yani baharın son demleri, yazın arifesi olmasına rağmen yüreklerde yaşanan sanki zemheriydi. Bahar sadece tabiata gelmişti, yüreklere değil. Bir millet amansız bir esaretle boğuşuyordu. Uçurumun kenarında asılı duran, ha düştü ha düşecek konumunda mahzun bir ülke vardı.
Geçmiyordu hiç bir şey, yaşamdan yana aldığımız her bir yara kalıyordu, belki pas tutuyor, belki küfleniyor fakat yinede duruyordu içimizde bir yerlerde.
Ve işin acı yanı, her gün bir yenisi daha ekleniyordu aldığımız yaralara...
Psikolojisi absürd kaldırmayan bir zamana yüreğimden düşebilsem. Neyse ki hatırlıyorum, unutmak bir yanılgıdır çekip gidişine hayatın yağmurlar gibi. Modası geçmiş bir tezahür kaplar içimi. Söz verdim yaşayacağım kendimdeki seni...
Fitili, Kasım 2010'da, meyve sebze satıcısı olan işsiz bir üniversite mezununun, satış arabasına, polisin el koymasından sonra, kendini ateşe vermesi ateşlemiştir. Ülkenin milli çiçeği, yasemin olduğundan, bu devrim de, böylelikle bu isimle özdeşleştirilmiştir. Aynı zamanda Twitter Devrimi ya da Wikileaks Devrimide denir.
Hayatımıza girecek yenilikleri enine boyuna bilmememiz ve önyargılarımızla büyüttüğümüz karanlığımız bizi ele geçiriyor.Bize anlatıldığı ölçüde,tedbiri elden bırakmayacak kadar biliyoruz.Kişi,yararların farkına varıp onları uygulamaya koyduğunda ona "seçilmiş kişi"ymişsin gibi davranıyoruz.Yani teknoloji çağında cahilliği yaşıyoruz.
Görmüyorum, hiçbir şey elimi kolumu sallamaya devam ediyorum. Dövüştüğüm şeyin kokusu, rengi, sesi yok.
Yazımın yarın gazetede yayınlanmasını bekleyemeyeceğim.....
Burada zerzevatı geçerek zevat konusuna geliyoruz Yani domates, soğan, hıyar, kabak ve pancar gibi ürünleri geçerek, konuyu kişiler bağlamında ele almaya çalışalım. Boş olan bir makama bir adam seçeceksiniz. Ortaya fırlamış adaylar var. Ancak, karar vermenize yardımcı olacak bir veri yok elinizde. Bu kişilerin üstünde her hangi bir
Benim yaşgünü tebriğim de bu işte….
O yılı, o günü; yaş gününü ilk kutladığımız yılı anımsayınca oldu bitti; başlarken yazmaya yoktu aklımda, böylesi…
Sadece aylar sonra yazabildiğim kısa bir nefesle kutlayacaktım, yaşgünü…
Sevgili bir dosta ithaf edilmiştir.
Türkiye’nin gelmiş geçmiş en büyük ve en verimli sanatçılarını 10’a, 5’e hatta 3’e indirgemek gibi bir gereksinim düşünülseydi, bu üç şanslı starın biri hiç şüphesiz Barış Manço olurdu...
Bütün İngiliz mezarlıklarında İngilizce ve Türkçe açıklama var. Ayrıca yarımadada nerede bulunduğunuzu gösteren bir işaret var. Bunları kıskanmamak elde değil. Neden bunları bir yapmayız da onlara bırakırız anlamıyorum.
