İçimdeki ses hep konuşur çünkü. Kendimi bildim bileli, ne iş yaptığıma aldırmadan kulağıma anlatır da anlatır öykülerini. Benim dışımda, farklı bir bendir o. Ukaladır biraz, küstah daha doğru olur sanırım. Ne iş yaptığıma, kiminle konuştuğuma aldırmaz, bildiğini okur. Ah, ne alçaktır o, patronumla konuşurken müstehcen hikayeler anlatacak kadar

Ayağa kalkıyorum sakince, ‘ilişkimize bakış açılarımız biraz farklılaşmış bana göre. En iyisi bir süre ayrı kalıp, düşünelim.’ Diyorum büyük bir kararlılıkla. Aferin bana, da ne düşüneceksek? ‘Eşyalarımı toplayayım .’diye de ekliyorum hemen. Kaçamak bir bakış, acaba ne yapacak? Salak Selin, ne bekliyordun ki, adamın fikri, zikri belli. Bu

Kuru kuruya kahvaltısını ederken gözü kolundaki saatine ilişti. Öğleden sonra ikiyi gösteriyordu. Tüm gece poker oynamış biri için hiç de geç sayılmazdı. Hayattaki tek eğlencesi buydu işte, poker... Ailesini, işini, uğrunda feda etmiş, tek başına, sadece onun için yaşamaya başlamıştı. Gündüzler, geçirilmesi gereken boş saatlerken, geceler hayatını adadığı

Benim ışığımı yansıtacak , güç bulacaktınız bu ışıktan. Hep öyle yapmadınız mı bugüne kadar? Bense, diğer zavallı benler gibi, kendi işığıma pervane olacak, bir öpücüğe köle olacaktım. Siz, beni tüketip bir başka bene geçerken, ben arkanızda bıraktığınız gecede yeniden ayağa kalkmaya çalışacaktım çelimsizce.

Herşey anneannemin ani ölümüyle başladı. Sapasağlam kadındı, laf aramızda dedeme rağmen, sonra bir gün aniden, ölüverdi. Hep dedem önce gider derken, gidiverdi anneannem. Bu olay yaklaşık sekiz sene öncesine denk düşer, yani dedemin hastalığının başlangıcına.

Üff, ne kadar da geciktik. Bu yol , bu hızla anca bu kadar saat çekilirdi zaten. Bu bilmemnehanımın oğlu da az uyuz çıkmadı. Anasına şikayet edeceğimi falan mı düşünüyor nedir, bassana oğlum şu gaza...Yok, oğlanın uyuzluğunu bilmeselerdi zaten beni Ankaraya onunla göndermezlerdi. Ne cindir benim annem. Adamın gözünden

Buz gibi keskin soguk, ciğerlerini yakıyor, yakalarını sıkı sıkıya kavramış ellerini kesiyordu. Saçları, yağan yağmurdan ıslanmış, damlalar yüzüne akmaya başlamıştı. Çantasında taşıdığı bıçak kalbini sıkıştırıyor, kan dolaşımını hızlandırıp ter içinde bırakıyordu onu. Köşeyi döner dönmez gördü otel yazısını. ‘İşte burası’ diye fısıldadı.

Otele vardığında saat 6:20 idi. Kapıdaki vale koşarak arabanın yanına geldi, kapıyı açtı. Ahmet arabadan inerken yaklaşık bir saati olduğunu düşünüyordu. Lobide oda anahtarını uzatan adam Ahmete gülümseyerek ;
-Günaydın, harika bir sabah Ahmet bey. Yine çok dakiksiniz. Dedi.
Ahmet, yüklü bahşişle yıllardır ağzını

İşte aşk bu dedim içimden. O kadar saf ki, tek ihtiyacı olan dürüst bir yürek. Oraya yerleştiğinde ne kardeşi kıskançlık gelebiliyor yanına ne de nefret. Kin mi, yok canım, olur mu hiç! Sadece sevgi, şevkat ve sabıra yer kalıyor ondan arta kalan yerde. Ve taşındığında yanında götürmüyor hiçbirini.

Doktorum, normal doğuma beni ikna etmeye çalışırken, aklımdan tek geçen düşünce, tuvalet penceresinden eve sokulmaya çalışılan piyano görüntüsüydü. O küçücük yerden nasıl hasarsız, ziyansız geçer piyano, aklım almıyor. O durumda piyano , pencereden daha kıymetli olduğu için, zarar gelmesin diye kırıverecekler pencereyi hafiften. Ama o benim pencerem ve

Kıymet Hanımın üzerinde keten bir elbise vardır, ancak arka dikişler, son kilo alımlardan sonra fazlaca esnemiş durumdadır . Sıkça oturup kalkmanın da verdiği baskıya dayanamayan dikişler, toplantının ilerleyen dakikalarında teker teker atmaya başlar.

Uzun, dantelli ve kulotsuz olması, bacagı kavrayan silikonları ile jartiyere ihtiyaç duymaması hemen beni tavlamıştı. Aşık olmuştum o ince çoraplara .