Peki, yanlış tanıdığınızı doğru tanıyorum diye kendinize inandırmanız ya da düşünmenizi nasıl yorumlamak gerekiyor. Yani tanıyorum diye, değer verdiğimiz ya da değer vermediğimiz insana yaptığımız yakıştırmalar bir zulüm çeşidi değil midir? Değer verdiğimiz insanın zamanla değersizleşmesi, değersiz dediğimiz insanın zamanla değerli hala gelmesini nasıl açıklayabiliriz?
Bizim belki bazenlerimiz oldu
belki yarınlarımız
belki bugünlerimiz oldu hayal meyal
belki bugünlerimizde ama larımız
belki sessizliğimiz
İlişkimizin bittiğini kabul etmekten inanılmaz korkuyoruz. onun varlığı ile mutlu onsuzlukla mutsuz olacağımıza inandırıyoruz kendimizi. Belki kendi değerlerimizin farkında olmamamız, belki korkularımız engel oluyor teslim oluşlara..onsuz hayatın anlamının olmadığına o kadar inandırıyoruz ki kendimizi, farkında olmadan kendimizden tükettiklerimizin farkında bile olmadan yaşamaya çalışıyoruz, bitik sevgileri.....
Kendisini mantikli biri olarak tarifleyen kucuk kizin utana sıkıla paylastigi cocuksu duygulari... O yazmis, ben paylastim...
Karanlık vurur duvarlara ve azalırız. Sessizce terk edip giden gölgelere, yalnızlığımıza kucak açtığımızda yeniden kavuşuruz.
Bu dünyada ; sıcaktan eli yanacağını , soğuktan üşüyeceğini veya en basitinden niçin kaldırımdan yürümesi gerektiğini benim öğretmem gereken yeni bir insan var .
Düşünün ki ayakkabılarını bile nasıl bağlayacağını ben öğreteceğim .
Nefes alışlarına bile tahammül edemediğim insanların verdiği rahatsızlık için yapabildiğim tek şey, sil tuşuna basmaktan öteye gitmedi.
İnsanın elinden gelenin daha fazlasının peşinde olması nasıl bir duygudur ve daha önemlisi bu çaba senin içinse , asıl senin hissettiğin nasıl bir duygudur ? Çok karmaşık geliyor bana aslında .
borsası tabana vurmuş bir ülkenin yalnızlık resimleri olup gecenin en yarısında gizli gizli kentlerin duvarlarına asıalcağım
Düşünebildiğinden büyük davranan asla adam olamaz. Edepsiz fikirlerini zehirli bir dille harmanlayanlar bugün kendini kral gibi görse de sonunda şaklabana döner. Ve bugün onu pohpohlayan hayat yarın sırtını çevirince suçlayacak kendisinden başka kimse kalmaz. Kalbinde binbir pişmanlıkla, düşer kral tahtından aşağı.
HAYATIMIZ TEZAT ( 31 )
İnsanoğlu olarak hayatımızda o kadar çok TEZATLARIMIZ var ki
Düşünmekle,yazmakla bitmez.Neden dir amma bilinmez,İnsanı Hayvandan ayıran en büyük özelliği,AKILDIR.DÜŞÜNCEDİR.MANTIKDIR.Tabii herkesin akıl ölçüsü farklı farklı olduğundan KİMSE KİMSENİN aklı ile hareket etmek istemez.KENDİ AKLININ doğru karar verdiğinden %100 emindir.Dünya bir
Son bardağı da dikiyorum. Her şey şimdi daha net. Etrafımdaki gülüşmeler ve yüzler ise daha anlamlı. Bar desen daha boş gözükmeye başladı gözüme. Alkol alanlar için yapılmış onca skeç onca espri var ama hiçbirinde insanların daha net gördüğü ve hissettiği söylenmez. Gerçi şu saatten sonra başka bir yalan
Perde kapandı. Gösteri sona erdi. Geriye boş oda ve odada yankılanan nefesim kaldı. Bir de nefesim kadar yakın olan sen kaldın.
Kalbimizin o gizli yerinde, bize ait, sadece bizim bildiğimiz düş ülkeleri, düş bahçeleri...Umudun toprağına ekilen düşler daha bir bağlar bizi. Zaman acımasız elleriyle güzü savurduğunda, nice yapraklar dökülür kalbimize. Umut bitince nice düş ölür...
Düş öldükçe, düşleyeni de yavaş yavaş öldürür
Kalbimizin o gizli
