Tezatı seviyorum. Birbirine zıt olan şeyleri yapmayı, tersine akmayı, zirvelerde değilde derinlere diplere inmeyi, bana geleni değilde benden olmayanı yoldan çıkarmaya bayılıyorum. (bütün bir sürünün yaptığını yapmaktansa, kurdun eline düşmeyi göze alanlardanım) Hep doğru, hep doğrular... Ne can sıkıcı şey! Ben yanlışı tanıyarak (yani düşmanımın kim ve nasıl biri olduğunu bilerek) savaşmak istiyorum.

Sevgili Dostum

Bugün Ney'im beni buldu!

“ Dinle neyden, zirâ o birşeyler anlatmada

Ayrılıklardan şikâyet etmededir.

Ney der ki: Beni kamışlıktan kopardıklarından beri,

İniltim kadın - erkek herkesi ağlattı.

Ayrılık bağrımı delik deşik eylesin,

Tâ ki aşk derdini anlatabileyim.”

Sevgili Dostum

Herşey bu dünyada... Bu dünyada aslında başı çok dik, aslında çok zengin olduğunu sananlar o kadar zavallılar ki!

Asıl cehennem burda...

En büyük cehennem ise: kendini birşey sanıp -düşüncenle, yaptıklarınla güçlü sanıp- aslında hiç olman ve bunu bilmemen değil mi?

Bundan daha büyük bir cehennem olabilir mi?