“Bir dur !” demek gidenlere, kalanlara “git artýk baþýmdan !” demek çok zor. Bu öykü bir kayboluþun veya yeniden baþlamanýn öyküsü...
Anýl 28 yaþýndaydý. Hayatanýn belki bundan önceki kýsmýný hiç yaþamamýþ sayýyordu. 13 yaþýnda baþladý herþey sanki –hatýrlayabildiði buydu- sýnavlar, kitaplar, bitmek tükenmek bilmeyen okuma aþký, azmi ve orta zeka...
Orta zekalý olmasaydý belki daha iyi olurdu ya da bir tüccarýn kývrak zekasýna sahip olsa... Ama hayýr; sadece biraz yorumlama yeteneði, biraz strateji bilgisi olan ve kendi kendini okudukça entelektüel sayan bir öðrenci.
“Kýz çocuklarý hep çalýþkan olur zaten” derdi babasý; “iþi ne kýrsýn dizine çalýþsýn dersine !”
Anýl da öyle yaptý, erkekler gibi çapkýn olamazdý ya !
En sonunda üniversitenin Fizik Öðretmenliði bölümünü normal bir dereceyle bitirdi. Þimdi ne yapmalý diye düþündü. Burasý Türkiye, devlet kapýsý sonuna kadar kapalý; ya da biri küçük bir taþ sýkýþtýrmýþ araya girebilirsen gir.
Giremedi Anýl, özel bir eðitim kurumunda stajýný yaparak baþladý iþe. Daha doðrusu; tam staj da deðil, devletin istediði þartlarý saðlamayan bir çalýþma dönemi. Bir tür biliþþsel çýraklýk, iþi öðrensin yeter...
Öðrendi iþi Anýl, sonuna kadar öðrendi. Bir sonraki yýl istediði zammý alamadan gerçek stajýna baþladý. Aylýk eline geçen para bir televizyon taksiti. Ama kariyeri gün geçtikçe artýyordu Anýl’ýn. Sözüm ona kariyeri... Karný zor doyuyordu ama kariyeri yeter; geceleri ýsýtýr, gündüzleri de ayaðýný yerden keserdi.
5 yýl çalýþtý bu þekilde Anýl. Maaþý her geçen sene arttý; 5 televizyon taksitine kadar yükseldi neredeyse. Kariyeri de tavan yaptý. Ama bir sýkýntý vardý; yolunda gitmeyen bir þeyler...Anýl böyle giderse üç bin sene sonra kendine bir ev alablirdi. Çünkü maaþý kredi taksitlerini bile karþýlamýyordu. Ancak 5 tane televizyon alsa olurdu, ömür boyu kirada olmak üzere...
Eþini de çalýþtýðý yerden buldu Anýl. Kendisinden daha yüksek maaþý vardý eþinin; tam 6 televizyon taksiti kadar...
Maaþlarý toplayýnca bir þey olacak sandýlar. Ama olmadý. Yine ayný ay sonu hesaplarý, yine televizyon taksitleri...
Bir gün partonu çaðýrdý Anýl’ý odasýna giriþ cümlesinden belliydi sonu :
“Bilirsin seni çok severim Anýl hocam. “ sevme beni dedi Anýl sevme ! “Senden çok memnunuz; dürüstlüðünden ve çalýþkanlýðýndan. Ama bilirsin iþ hayatý... Genel müdürümüz aradý beni dün. Bazý finansal sorunlar yaþadýðýndan bahsetti. Maaþýn –eðer bizimle gelecek sene de çalýþmayý kabul edersen- 1 televizyon taksiti azalacak. Ýnan elimde olan bir þey deðil bu.”
Anýl durdu biraz patronun ince býyýklarýný süzdü. Arkasýndan þeytaný gördü sanki. O býyýklar baþýndan çýkýp boynuz oluyordu sanki. “Ben bi düþüneyim” dedi.
Düþündü. Gün geçtikçe daha çok para kazanacaðýna,daha az televizyon alabiliyordu. Kabul etmedi patronun teklifini; hatta sövmek isterken yüzüne, kibarca istifasýný imzalayýp çýktý odadan. Git baþýmdan dedi yýllarca emek verdiði kuruma ; bütün çilelerini bir kenara býrakarak. Eþi “iyi yapmýþsýn” dedi. “Bana böyle bir tekllifle gelseydi asla kabul etmezdim.”
Baþka bir kurumun yolunu tuttu Anýl, çaresi yoktu. Belki herþey daha iyi olacaktý.
Gittiði kurumda az çalýþtý Anýl. Aylarca maaþýný alamamýþtý çünkü... Mecbur kaldý, eski kurumuna döndü. 4 televizyon taksitine razý oldu.
Bir kaç yýl sonra eþi kansere yakalandý. Biriktirdiði televizyon taksitleri de yetmedi tedavisine; týbbýn gücü de. Eþi kurtulamadý. Anýl da “gitme dur !” diyemedi.
Yýllar sonra bir televizyon aldý kendine; 37 ekrandan kurtuldu. Seyre daldý... Ne de olsa taksitlerini zorlanmadan ödeyebiliyordu.