yanýk bir
türkü kokusu vardý
havada
dað baþýnda bir adam
kafasý dumanlý
bir ateþ yakmýþtý
dumansýz
yanýk bir ten kokusu
kapladý sonra
ortalýðý
aþaðýda
þehirde insanlar
göbek atmaktaydý
ayný türkünün
remixinde
ýzgaralardan yayýlan
et kokusuna karýþýp
giderken rüzgarla
hayal ettiði diyarlara
haykýrmak istedi
yalnýzlýðýný
bile bile
ama kime
sonra sustu
birden geliverdi aklýna
yýllar önce yazdýðý
bir kaç kelime

''insan
bilir ya
kendini
yanarken
çýtý çýkmaz''

çýkmadý da
gitti rüzgarla birlikte
sessiz sedasýz
bir meçhule...