Gittiðinden beri yaðmur yaðýyor gökten boþanýrcasýna. Ama kalbim hala kurak bir toprak. Ayrýlýyor paramparça, gün geçtikçe unufak…

Gel artýk, dön, yetti bak, diyorum. Sesim ulaþmýyor sana. Yankýlanýyor bu boþ evin her duvarýnda. Çýðlýklarýmý duymuyorsun, gittiðin yer benden çok uzak.

Hayalin gözlerimin önünde. Asýk suratlý hayalin, üzgün hayalin… Hadi biraz gül, diyorum. Seni böyle görmeye alýþýk deðilim. Bana içimi ýsýtan gülüþünle can ver, diyorum. Olmuyor, gülmüyorsun. Gülüþlerin artýk bana yasak.

Ne kadar sevmesen de artýk, sevdim bir kere seni. Vazgeç diyorsun. Vazgeçmek öyle kolay deðil. Hem sevdiðin yok diye sevmekten vazgeçebiliyorsan eðer, o vazgeçtiðin zaten “sevmek” deðildir ki. Dört yaný parmaklýk kalbimin, ben kendi içimde tutsak.

Ve yine yaðmur yaðýyor gökten boþanýrcasýna, yokluðundaki her gün gibi. Ama bir tek gözlerim ýslak.