Piþmansýn, beni kabullenemeyiþin baþka bir izahý yok. Seviyordum, yaptýðým en iyi þeyde buydu sanýrým. Oysa sen sevilmekten dahi korkup, sana karþý beslediðim duygularý piç gibi ortada býrakýp ilk fýrsatta kaçmayý yeðledin. Dönüþü de yok þimdi. Gurur denen illete bu kadar esirken mümkünmüdür kabullenmek sence. Hoþ dönsen dahi çalacaðýn bir kapý yahut açmasýný bekleyeceðin kimsede yok. Durmadým bende senden sonra, baktýðým her yerden anýlarýn peyda oluyordu. Zor geldi, anýlarýnla ayný yerde mahsur kalmak. Bir sabah çekip kapýyý, camý çerçeveyi döküp, Gelmiþine geçmiþine sövüp terk ettim her þeyi. Önceleri zor geldi, doðup büyüdüðüm yerden ayrýlmak. Ama sonra fark ettim ki, Zaman hýzla akýp gidiyordu. Bunun üzerine düþündüm, Bir süre düþünmek denen, kimilerine kafayý yediren bir olgu içersine düþtüm. Bu sýrada senden cayýp kendimi suçladým. Ahmakça þeyler hayal ettim. Umut denen zýrva þeylere kaptýrdým kendimi. Acýyla baþlayan sonu mutlu biten amerikan filmlerindeki karakterlerle özleþtirdim bizi. Onlarla mutlu olmayý kendimce biraz basitleþtirdim. Artýk biraz biraz yaþama belirtileri göstermeye baþlamýþtý bedenim. Oksijen istiyor, güneþte kavrulmak istiyordu tenim.
Ah þunu kafan bir soksaydýn, çok basitti mutlu olmamýz. Tabiri caizse samanlýk dahi kâfiydi. Ama senin için bu yeterli deðildi. Senin için yaþamýn belli bir standartý olmalýydý. Deðim yerindeyse Iso 9002’si bir hayat, yaþanmaya dahi deðmezdi. Oysa yaþadýðýmýz ve sürdürdüðümüz bu hayatýn içersindeki bazý noksanlýklarýn sebebi, ýsmarlama hiçbir þeyin üzerimize tam oturmamasýndan kaynaklanýyordu. O nedenle ki, yaþadýðýn hiçbir þeyden hak talep þansýn yoktu. Deðiminle kalýplarýn bu sevda denen illettin üzerinde o kadar baþarýlý olamýyordu. O nedenledir ki sanýrým, sen basit olaný seçip bitirmeyi, unutmayý, yok saymayý seçtin. Oysa biliyordum ki sende en az benim kadar seviyor ve mutlu olmayý istiyordun. Kendince mantýðý arayýp, sevgiyi bir kenara koyup sadece mutlu olmayý seçtin. Ama sevginin ekseninde var olan mutluluk bir bütündü, bunu anlaman bu kadar güçmüydü, bilmiyorum, ama sen inkâr ettikçe, çýrpýnýþlarýmýn bana acý vermekten baþka bir iþe yaramadýðýný biliyordum. O yüzdendir sana bir kez daha dur gitme demek gelmedi içimden. Býraktým her þeyi oluruna. Nasýlolsa su giderini buluyordu. Hiçbir enkaz belli bir süre yerde kalmýyordu. Bende yeni bir sayfa açtým hayatýma. Senin dediðin gibi lise üniversite müniversite de bitirmedim. Giderken arkanda býraktýðýn bu enkaz içerisinde beni bulan, açtýðýn yaralarýný sevgisi ve þefkatiyle tedavi eden eþimle tanýþtým. Kýsacasý beni ben olduðum için seven. Ama ne kadar inkâr etsem de, yinede seni unutmuþ deðilim.
Yalnýz biliyormusun, ben biliyorum ki bir gün gelirde bir yerde karþýlaþýrsak, Aðaran saçlarýný, yine eskisi gibi toplamýþ, gözlüklerini deðiþtirmemiþ ve hatta o çok sevdiðin bluzu yine giysende, hiçbir þey eskisi gibi kalmayacak. Sende benim gibi muhtemelen biriyle evlenmiþ olacaksýn. Oysa biliyorum ki bana bir þans vermeyiþinin ve bu aþký doya doya yaþayamayýþýmýzýn tek faili sen olarak bir ömür boyu piþmanlýk acýsýyla yaþayacaksýn. Bu ukde senin içinde bir ur gibi büyüyüp seninle beraber ölecek sevgilim.


Þubat 2009