Yokluğun kesti sesimi
Konuşamadım
Cümlesiz kaldım hasretine
Gözlerimden yana yakıla düşerken bile
Ruhuma nikahlıydı adın...

Sen bütün iklimlerimin deseni
Bütün gecelerimin sabahıydın
Yüreğimin koynunda uyuyan baharım
Kaç mevsim bekledim seni saymadım...

Umudun harflerini giydirdim
Yüzümdeki çocuksu düşlerime
Dilini bilmediğim bir aşkla sevdim seni
Bir yudum su
Bir avuç toprak gibi...

Özlediğim kadar sarılamadım
Tutunamadım gözlerine
Gözyaşım kadar.
Sözlerine aşk değmiş bir özlemdin içimde
Beklediğim kadar kavuşamadım...

Ayrılık değildi adı
Dokunmadı hiç yüreğin yüreğime
Bir yokluğunun elleri
Bir de hasretin çok sevdi beni...

Bir kez olsun görseydin gözlerimdeki seni
İkimize de yetecekti
Kibrit çakılası sevdam...

Hiç anmasanda beni
Eskimezdi sesin kulaklarımda
Gözlerim İstanbul gibi bakardı
Aşiyandı sana her bakışım...

Hiçbir aşkı geçirmezdim içimin yollarından
Sevdanın çıkmaz sokaklarında
Gönüllüydü sana kayboluşum...

Aşkına titreyen ellerim
Gönlünün kapısını her çaldığında
Umudun gölgesi düşerdi avuçlarıma
Koca şehir duyardı sana gelmemi
Yüreği derin uykularda
Bir sen duymazdın beni...
Başka yüzlerde can bulurdu
Ruhumu törpüleyen yüzün..

Hiç gelmesen bile
Kalbim, yollarının bekçisiydi...
Saklardım yüreğini sol cebimde
Aşkın duasına düşerdi dilim
Sende benim gibi yanma diye...

Yüreğimin nadasa bıraktığım toprağına
Bir damla yağmur olup da yağmadın
Kurudu dudaklarımda ıslanan sözler
Hıçkırıklarımda saklandı
Uğruna yaktığım her ağlayış...

Sevdim
Yandım
Ve büyüdüm ...
Sana her yol alışımda
Göz yaşımdan döndüm...

Artık ağlamıyorum
Bağışladım gözlerimi
Vuslatını kirpiğimde yaktım
Seni aldım yanıma
Beni sende bıraktım...

/Hatıram olsun sana bu son yok oluş.../

02.12.2011

Arzu Karadoğan