Ay Mostar’ı terk etmeden
Çık ılık rüzgârla el ele
Eşarbını boynuna
Ten kokunu bana dola
Siyahî devranı başlamadan
Raksı başlasın
Yıldızların akan suya aks’ıyla
Ve bana koşar adım yaklaş
Gece bitmeden arzuyla
Bir ucunda sen
Diğerinde ben Mostar’ın
Kıskansın
Mimar-ı Sinan öteden bizi
Sevincim sol cebimde ellerim yerine
Kırılmış
Çocukluğumuysa iç cebime sakladım
Mostar’ı mesken eyledi
Ayak takımlarım
Serserisiyim kaldırımlarında
Tamiri olmayan astara düşmüş yüzüm
Güneş umuda yarım doğar
Mostar'da
Yaşam ilmiğin ucunda yer yok yanlışa

İRFAN KARABULUT