Hasret kalınca kaleme kâğıda ellerim
Sen geliyorsun aklıma
Gözlerim gözlerini özleyince
Avuç açıyorum
Yüreğimdeki yağmur damlalarına
Şiirimin köşelerinde gezinmiyorsun artık
Ten kokulu ceketimin astarına gizliyorum seni
Ve yüreğimin tam üstüne oturuyorsun
Bedenimin tek sahibi hükümdarı gibi
O an sara nöbetlerimi tutuyorum senle
Ve yürekten yüreğe akıntısı başlıyor aşkın
Ardından seni zindanından çıkarıp seviyorum
Beyin hücrelerime sakladığım resmine bakarken
Ve sonra özlemimi yükleyip binicisiz yarış atıma
Kilometreler uzaktaki bilmediğim sana gönderiyorum
Oysa bir üçgende bilinmeyen denklemdin sen
Ve yarış atımda bu üçgende benle ölüyor özleminle
Kazanan belki sen belki de bendim bu yarışta
Her ne kadar göremezsem de sen kupayı kaldır bize