Bir gün düþün, sadece yirmidört saat...
Sadece bilmem kaç dakika,
Bilmem kaç dakika kaldý kelebeksi ömrümde.
Güneþin batýþýný, belkide doðuþunu görmeden...
Karanlýk çehresinde kara bir leke olarak:
Kelebeðin kanadýna iþledi, her dakika her saniye.
Kimi ilkbaharý, kimiyse sonbaharý gördü ilk defa.
Ve ilk defa bahtý ya kara ya da aydýnlýk oldu.
Anlýktý hevesleri,kanatlarýný açýp gözden kayboluveriþleri...
Bizim gibi senelerce yaþayýp, görünüþlerini düþünmeden,
Kýsa bir maraton edasýnda, son düzlüktü ömürleri.
Onca seneye sýðdýramadýklarýmýzý,
Yirmidört saatlik ömürlerine sýðdýrabilmeleri.
Lekelenmeden,sanki hiç doðmamýþ gibi...
Saflýðýný koruyabilmleri...
Hani keþke diyorum, bir kelebek edasýnda hep uçsam !
Hemde en uzaklara, hayallerimden, yerin dibine girenlerden...
Bir o kadar uzak kalmak,
Bir o kadarda tutunmak istiyorum hayata.
Soyut duygularým karþýsýnda, diz çökmek deðil,
Emir vermek, diz çöktürmek istiyorum bu kez.
Kanatlanýp uçabilmek, onlar gibi...
Yüksekten bakabilmek, istiyorum bu kez.
Belki bir gece yarýsý, belki de bir annenin sancýsýyla...
Bir yenisi doðarken, merhaba derken bu zalim hayat ona...
Ben, dilimde elveda þarkýlarýyla söylüyorum son defa,
Herþeyiyle, herþeyimle elveda bu dünya ya...