Uzun zamandýr aðýz tadýyla þarký üretemiyorum diyordum. Sokaklar fazla kalabalýk, insanlar fazla konuþup yoruyor diye düþünüyordum. En son bestelediðim þarký beynimde, zikrimde, dudaklarýmda. Öylesine yazdýðým bu þarkýyý kaç yüz kere söylediðimi bende hatýrlamýyorum. Þarkýyý çok mu sevdim yoksa gereðinden fazla mý benimsedim belli deðil. Kelimelerle melodilerle bir türlü buluþup kafa kafaya verememekle yoruyordum kendimi.



Bu bizimkisi yalnýz iþ. Yapayalnýz. Önce bi' sigara yakýyorsun ve ardýndan gitarda akorlar basýyorsun. Tek baþýna bir odada, bir kaðýda o kadar da iyi olmayan cümleler yazýyorsun. Sanki yardým çaðýrýr gibi çýkarttýðýn sesler, bir odanýn duvarlarýnda yankýlanýyor. Bir koca boþluk seni tekrarlýyor..


Beðenmiyorsun yüzde doksan. Yüzde doksan kendini beðenmediðin, yazdýðýný beðenmediðin, duyduðunu beðenmediðin bir yerde sabahlýyorsun. Bu sefer olmayacak diyorsun.



Þýmarmak þart, bir þeyi sýfýrdan yapmak için. Çünkü þýmarmazsan, cesaret edemiyorsun. Adabýnla þarký yazýlmýyor. Kendi aðzýndan çýkan þeylere inanamaman lazým. Öyle zamanlar güzel þarký çýkýyor. Neyse…



Þarký dediðin baþka bir þey. Ýçindeki derin sulardan gelecek. Hesap kitap kaygýdan uzak olacak. Birileri sevsin diye doðurmayacaksýn. Bir þeyi müzikle anlatamazsan, ölecekmiþsin gibi geldiðinde yazacaksýn.



Çoðu zaman yazarken anlam veremezsin ruh haline. O doðum sancýsýna ve çektiðin hatta kendine çektirdiðin o üretim sürecindeki gelgitlere.



Sabahlarý erken ama çok erken uyanýnca, henüz rem uykumuzdan tam uyanmamýþ haldeyken o kadar kaliteli sözler üretiliyor ki.. Saðlam kafayla yazýlmasý imkansýz olan sözler..



Sansürsüz dökülen bir þelale var sabahlarý. Ve biz onu kaçýrýyoruz çoðu zaman. Üretmek yerine, kalkýp sabah ritüellerini yaptýðýmýzdan.