Günlerdir elime kalemi alýp, geri kalemliðe yollamam arasýndaki zaman farký bahsetmemem gereken kadar kýsa.Sana yazma hakkýný dahi bulmuyorum artýk kendimde. Artýk bu bile utanç veriyor. Yeterince açýk mý?
Artýk eskisi kadar sýk aðlamýyorum. Aðlamýyordum yani. Bir kaç saat önceydi. Sabahýn köründe, hava içime sýkýntý düþürecek kadar, önümdeki kaðýdý göremeyeceðim kadar karanlýktý. (Gerçi ne sýkýntýsýndan bahsediyorum ben? Bu havalarý severim, çünkü bu havalar buram buram hüzün kokar. Toprak kokusu sarýlýr hüzne, aðaçlar bulunduðu yeri istemiyormuþçasýna savrulur saða sola. Melodiler en anlamlý bu havalarda okþar saçlarý.) Bir sandalyede, büklüm büklüm,gözlerimi kýsa kýsa önümdeki kaðýda bir þeyler karalýyordum. Anlamsýz fakat rahatlatýcý bir þeyler. Duygularýmý çizmeyi severdim. Senden az, kendimden çok. Þiddetli bir þimþek çarptý.Birkaç saniye sonra Yaðmur baþladý. Aðaçlar aðlýyordu, gökyüzü aðlýyordu,boynumdan yükselen ses küçük bir kýzýn çýðlýklarýydý. Balkona inþaat sesleri damlýyordu. Birileri kulaðýmýn dibinde hiç durmadan, acýmasýzca bir kaðýdý parçalýyordu,göðsümden kedi sesleri yükseliyordu. Tüm bu ses karmaþasýna yenik düþüp, kalemi býraktým.Ellerimle kulaklarýmý kapatýp baðýra baðýra aðlamaya baþladým. Balkona çýkýp çýðlýk atsam çok mu rahatsýz edici olurdu gerçekten? Oysa dizlerini diliyordum. Ben dizlerine kapanýp aðlayacaktým kimsesiz kimsesiz.
Þimdi mutfak masasýnda, evin belki de an anlamlý bölümünde, çayýn demlenmesini bekliyorum. Balkondan esen hafif rüzgar uðultusu karýþýyor tüp sesine.Þimdi daha anlamlý yaðmur sesi. Ýçime kýrk beþ yaþlarýnda bir kadýn sýkýþmýþ gibi. Sense hüzünlü dualarým gibisin.Varlýðýn, dilerken gözlerimden yaþ akýtacak kadar acý. Ama çay demlenecek. Tam da bu mevsim kýpýrtýsýna yakýþacak þekilde tütün saracaðým. Bol demli bir çay eþlik edecek. Bu kadarý yetecek. Ýki saat önce büklüm büklüm seni sevdim ben. Saçlarýný okþadým. Kirpiklerimi saydým. En çok da kirpiklerini severim.