Yalansız bir dünyada gözlerim seni gördü. Görüldüğü gibi masumiyetin şarkılarını yazmıyor senin için. Öyle bir sonsuz mevsimdeyim ki şimdi, sonsuza kadar kış. Güneş ışırsa bile, yağmur yağsa da, yüreğimde yoksulluğun kalacak. Güneş açar, yağmur diner. Bu gece yine kaderimin içindeyim, acıdan yorgun. Yürüdüler ıssız bir yol, karanlığında, ıssız ve sessiz ağlıyor şu an gözlerim. Anlamsız artık geri dönmek. Artık onlar bir vadide, bak yaşıyorlar yüreklerinde, çocuk seslerinin vadiden yükselen fısıltılarında. Ve artık güneş batıyor, geceme çiğ taneleri baharımın üzerinde, günün oyunlarında günü seçti. Aslında gecem kış giysisiyle yer değişti.

Belki de bir düş gördüm, ağladığım gündüz ve geceden. Gizleyerek içimdeki gizli mutluluğumu, günlerimi silahımın namlusuna dayamışım. Saçlarım beyaz, tetik düşmüş, zülüf üzerine. Gecenin ormanlarında, hangi ölümsüz göz, korkunç bir simetri çizecek yorgun zamana, yorgun bir güne bakarken gözlerim.

Ve solgun, kardan bir kefenle doğrulup mezarından, gitmek istediğin yere git yüreğimden. Gördüm ki her yer mezarlık olmuş. Mezar taşları var, çiçeklerin yerine. Ve sen, seçip seçip içinden, toprağıma ekmiştin mor zambakları. Şimdi her gün şarkı söylersin belki dilinde, dua edersin belki, kendi dilinde.