Eskiden bu þehrin hiç bilmediðim sokaklarýnda seninle karþýlaþmak ümidiyle dolanýrdým, yol iz bilmeden.
Sensizlik benim için çok derin bir uçurumdan düþmekti aslýnda. Sensiz hayatýmda yaþadýklarým, yanýmdaki insanlarsa o uçurumdan düþerken tutunduðum eðreti dallardý. Acýlarla katýlaþan, kýrýldýkça saðlamlaþan ruhumla meðer ben ne kadar sahte bir hayat yaþamýþým. Yaþýyorum hala…
Hep bir yaný eksik kalýyor insanýn. Yaptýklarýyla, yapmak istedikleri örtüþmeyince hep yarým kalýyor insan. Tutamýyor kimsenin elini, kendi elinden bile tutamazken. Seviyorum diyemiyor, sevdiðinin baþkasýna söylediðini bildiði halde. Normalleþemiyor, anlam yükleyemiyor yaþadýklarýna ve hatta kendini bile unutmak istiyor bazen.
Ümitsizlik içindeyken sadece ümidini kaybetmiyor insan severken. Bu garip tezadý yaþýyor hayatý boyunca. Ulaþýlmazý istiyor, gelmeyecek olaný bekliyor, sevmeyeni seviyor, özlemeyeni özlüyor, olmayacaðý oldurmaya çalýþýyor insan ümitle severken.
“ Bitmiþe bitmezi yüklemeyelim. “ denilince durup düþünüyor. Bitmiþ ne ki acaba? Biten ne zaman bitti? Bitmek ne demek? Bitmemiþliði yaþarken ve yaþatmaya çalýþýrken bitmiþ nedir ki? Sevgi mi biten? Sevilmek isteði mi? Cesaret mi? Bitmez yüklenmeye çalýþýlan bitmiþ ne ki?
Ben bunu hiç öðrenemeyeceðim sanýrým. Bu kadar bitmezken içimdeki her duygu, ben bitmiþi anlayamayacaðým bu kesin. Anlayabilseydim eðer þimdi senin olduðun bu þehirde, yine sensiz, yine seni görebilme ümidiyle, yine ayný heyecan ve istekle, sesini bile duyamazken böyle acý çekerek dolaþabilir miydim sence? Ben bitmiþe bitmezi yüklemekten deðil, bitmeyecek sevgiyle birbirimize sýmsýký sarýlmaktan bahsetmiþtim oysa…
Þu bir gerçek ki, hiç bir þey yapmasak da biz, birbirinin üzerinden atlaya zýplaya hýzla geçen yýllar var. Deðerini sadece kaçýrdýðýmýzda anladýðýmýz, bize hep býyýk altý gülen çýlgýn bir zaman var. Bunlar yetmezmiþ gibi diþlerinin arasýna isteyerek, bilerek, özenle uzandýðýmýz, adý normalleþmek olan rutin bir hayatýmýz var. Her iþimizi baþkalarýnýn yapmasýna alýþarak geçirdiðimiz, bu yüzden yularýmýzý da fark etmeden baþkalarýna verdiðimiz, cesaretimizi kaybettiðimiz bir dünyamýz var... Yaptýklarýmýz baþka, istediklerimiz çok baþka, hissettiklerimiz daha çok baþka...
Yaþadýðýmýz hayatýn kaçta kaçý bizim hiç düþünmüyoruz bunu?
Bir þarkýyý dinlerken, yanýmýzdakilerin bilmemesi gereken birini hatýrlayarak, belki de aðlamak isterken sýrf onlar anlamasýn diye kaç defa rol yaptýk?
Çalýþtýk, kazandýk, yýðdýk sorumluluk adýna iyide kendimiz için ne yaptýk? Var mý böyle bir hakkýmýz? Yoksa eðer kim aldý bunu elimizden? Biz baþkalarýnýn hayatýný yaþarken ya da baþkalarý bizim hayatýmýzý yaþarken, aslýnda kim neyi, ne kadar yaþýyor farkýnda mýyýz?
Rutinimizdeki görünen sýradan baþarýmýz mý, yoksa gönlümüzün istediði mi dense cevabýmýz ne olur? Aynaya baktýðýmýzda gördüðümüz gerçek biz miyiz yoksa her ortama uydurduðumuz, takýp çýkartmaktan yýpranmýþ maskelerimizden birimi?
Benim için hayat sevmekle baþlar, severek devam eder, sevilmesem de sevmeye devam ederek biter. Hayattaki tek gerçek sevgidir. O yüzden bu sorularýn hepsine verecek cevabým var dürüstçe.
Ah sevgi...
Bitmez, yenilmez, býkmaz, tükenmez, kesilse de yeniden çýkan bir kertenkele kuyruðu gibi hep kendini tazeleyen yok edilemez sevgi...
Sahilde gezinirken aklýna düþen ismi kumlara yazdýran sevgi. Ýçinde kelebekler uçuran, her yaný mis nergis kokutan sevgi. Daðlanmýþ gibi canýný yakan, bir dövme gibi ruhuna kazýnmýþ sevgi. Avuçlarýnýn içinden kayýp gitse de gençliðin ve tüm dünya, yine avuçlarýnda kalan tek þeydir sevgi.
Sökemediðin bir mýh gibi kazýnmýþtýr göðsüne, kýmýldasan acýtýr, gülsen yakar, aðlasan kanar sevgi. Bekler, beslenir, çoðalýr senden baðýmsýz sevgi. Ulaþýrsa hedefine ölümsüz olur, kavuþamazsa sahibine öksüz kalýr sevgi.
Yalancý hayatlarýmýz, bozmaktan korktuðumuz düzenlerimiz, kaybettiðimiz cesaretimiz yüzünden harcadýðýmýz sevgi...
Belki de zaten hiç yoktur düþündünüz mü? Var olan bir þeyin üzerini örtemezsiniz çünkü. Çünkü kalbiniz koca bir sevgiyle doluyken, dayanamazsýnýz onu sevdiðinize vermeden. Uzaktan sevemezsiniz þarkýda olduðu gibi. Bilirsiniz ne olursa olsun gerçek sevgi uzaðý yakýn, yok olaný var, imkansýzý imkan, yarýmý tam yapandýr.
Layýðýný vermekten korktuðumuz sevgi, boþa yaþanmýþ hayatlarda, param parça yüreklerde çoktan yok olmuþtur.
Ýleriye baktýðýmýzda gördüðümüz belirsizlik. Oysa geriye baktýðýmýzda aslýnda tek gördüðümüz, ilerimizin belirtisi, harcadýðýmýz özgür, mutlu sevgimiz.
Ne yazýk ki; hayatýmýz yaptýklarýmýzdan ibaret, hissettiklerimizden deðil. Ýþte o yüzden sorumluluk diyerek arkasýna saklandýðýmýz duygusuzluðumuz bir, gizli limanýmýza demirleyip çürümeye terk ettiðimiz sevgimiz sýfýr...
Ah sevgi... Zavallý sevgi...
Seni sakat, yalnýz ve çaresiz býrakan, uydurduðu bahanelerle aslýnda kendini kandýran, biz yalancý sevenleriz…