Hayat hiç şaşırmayacağını sandığın anlarda dahi,bir dostun,dostsuzluğunDa,hala sarsılabilmekmiş...
En kısa zamanda yazılan,en uzun romanı silebilmekmiş...
Yok artık,bende sana sorabileceğim tek bir soru ya da söyleyebileceğim tek bir söz.Çabalar,içimde kalmasınlarla başlamamıştı,yakışmadı ,sana söyleyemezsem kime söyleyeceğim,seni kaybetmek istemiyorum,seni seviyorum dediğin dosrluğa bu aldanış ya da aldatış...Biz senle bazen gecelerin en geç saatlerinde,en boş kelimelerle,en basit cümleleri kurduk dostlugumuzun üstüne;bazen güneşin en tepede olduğu gündüzlerde,gecenin en ıssız ve duyguların karanlığa en çok teslim olduğu ışıklarda,en derin,en acıklı ve en yaralı cümleleri kurduk,dostluk budur dedik...Ben satmadım seni ne karanlığa ne de aydınlığa,sandım ki sarılıp gülümsediğimiz,konuşup dinlediğimiz anları kirletemez karanlık bir an...Oysa nekadar abarttın kendini,hiç görmemişlerin,yerin dibine inişi gibİ...Demekki niyet tüketiyormuş bir maziyi...
Deli bir taş atmış kuyuya,taşı atan bensem çıkarmaya koşan sen miydin,sen deli değil,şizofreni miydin,gülmüştüm bunları söylediğinde,ne saf ne masumdun yüreğimde,şimdi sadece şizofrenlik bir an oldun acıdı canım.
Derdin ya gerçek dünyanda mutlu olamıyorsan,kendi şizofren dünyanı yarat,mutlu ol diye..Yarattığın
hayal aleminde kim varsa seni mutsuz eden,öldür göm benim gibi. Ama sahtekarlığında değil,iki saçma sözünle öldürdüğün arkadaşlıgımız gibi.Bana göre saçmalık,sana göre hayatın gerçeği olan iki asılsız sözünle vur sırtımdan ardıma geçtiğin an...İlk kez hayatın gerçeği sözünü duymak da ne ilğinçti senin hayali dünyanda,değişik,acı ve yaralayıcı...
Sen öldür göm beni,ben kader defterimde yazdığın her sayfayı sildim ellerimle...Bomboşsun,ne yerini doldurmaya çalışacağım biri olacak ne de boşluğun içimde.Kader yazılmış geçmişte iki boş sayfa kalmış kimin umrunda. Gelecekte yine senlerden çıkacak karşıma.Yaşıyorum kaderi bakmadan ardıma.
Kim bilir daha kaç sen niyetli insan girmek isteyecek hayatıma ,ben hep derim ya;ROLLER AYNI,ŞAHISLAR FARKLI...,diye.Kim bilir oynadığın bu dostluk rolünü kaç kişiye daha satacaksın,ama ben senin gibi sevecek miyim aynı rol karakterini,senin gibi güvenip,sarılacak mıyım,asla yapmaz diyecek kadar emin olup,gülecek miyim bu güvenin verdiği huzurda...Uzaklarda da olsak,bio enerji ile gülümsediğimiz anları vurdun sırtından,en saf anıları vurdun ,hiç hatrını sormadan.Bilirim sen içmezsin artık;Şimdi şarap doldurmadığın boş kadehi öldürdüğün arkadaşlığın kanıyla doldur,kaldır yaktıgın herşeyin,zaferinin şerefine...
Ben bin sen daha göreceğim elbette ama sen bir ben daha hissedemeyeceksin bile...
Ben son kez aradım seni,dedim ki herşeye rağmen kolay mı bir insan silmek,en güzel duyguların ve samimiyetle başımı omzuna yasladıgım anların hatrına ,bir hoşçakal olsun ölüm noktasında,sen kapattın yüzüme kapıyı ,bana silmek kaldı defterden her anıyı.Artık sana diyecek bir hoşçakalım bile yok.Noktadan sonra koyabileceğim bir soru işareti bile yok,neden neden neden anlamı taşıyacak....Sadece yanlış anlaşılması gereken onca cümlende bile,ben dogallık ve saflık ararken,o beni yanlış anladı deyip de elaleme,yerinin olmadığı kader defterimde,basit bir gülümseme olup ,batma pisliğinle en küçümseyici ifademin dibinde.Bence silinsede,yaşanılmış her iyilik ve bir anda kötülük geçmişi olan ne varsa,bugün böyle yeralma kaderin defterinin en anlamsız ve okunmaz ,unutulmuş köşesinde,mahkum olma hatırlandığında,yazıklar olsun denilen cümlelerde...Sildirmeyi bildiğin gibi,silinmeyi de bil ve şizofren dünyanda nokta koyduğun yerde,susmayı bil,durmayı bil....
Bir hoşçakalım kalmasa da sana diyecek,TİYATRONUN ve rollerin aşkına,mutlu ol o şizofren dünyanda...
Her sanatçı şizofrendir derdin,bilirim senden,sanatçının öldürdüğü şeyleride öğrendim yine sayende, eserine can veririken...
Yazan:M.Ç.