Kış yüzünü göstermeye başladığı bir zamanda
Soğuk bir kış gecesiydi
Kar tipiye dönüşmüş göz gözü görmüyordu
Evlerin bacalarından mutluluk dumanları yükseliyordu
Gecenin karanlığında yağan kar
Uçuşan beyaz kelebekler gibiydi
Kar bütün saflığıyla
Şehrin kötülüğünü örtmeye başlamıştı
Şehrin dar sokaklarında ilerlerken
Soğuk iliklerime kadar işliyordu
Gecenin karanlığı ve sessizliğinde
Gecenin gündüzden gebe kaldığı
Yavruları güneşi doğmasını beklediği bir zamanda
Şehrin karanlık köşelerinde hayata tutunmaya
Çalışırken gördüm onu
Üstündeki eski elbiseleri ve ayağında yırtık ayakkabılarıyla
İle soğuğa direnen bir sokak çocuğuydu

Soğuk iyice şiddetini artırmıştı
Üşüyen küçük ellerini oğuştururken
Kim bilir neler düşünüyordu
Kanadı kırık kuş gibiydi
Uçmak istiyor uçamıyordu
Üşümüş ellerinin kızarıklığını görebiliyordum
Ne hayalleri vardı kim bilir
Bir kap sıcak yemek ve mutlu evdi belki de
Bilmiyordu ki şehir kurtlar sofrasıydı
Bozulmamış kişiliği ve yalnızlığı
Kurtlar sofrası için bulunmaz nimetti

Yetim bir ailenin sevgiden yoksun kalmış
Ana kucağının sıcaklığına babanın yanağına hasret
Sokak çocuğuydu onu sokaklarda
Ürkek mahzun görürüz
Kim ister sokak çocuğu olmayı
Annesiz babasız aç biçare sokaklarda kalmayı

Onu sokakların tenha köşelerinde
Kimi zaman eski bir vagonda
Bazen virane barakalarda
bazen de köprü altlarında yaşarken görürüz
Kızmayın dışlamayın vardır onunda derdi
Annesi babası yanında
Okulu oyuncağı bir tutam sevgisi
Olsun ister
Umut dolu hayallerin büyük insanların
Evleriydi sokaklar
Gökyüzü damları yıldızlar arkadaşları
Toprak yatağı yalnızlık yorganlarıydı
Çünkü onlar sokak çocuğuydu

Şenol Alçınkaya