Vakit o eski vakit değil
konmuyor artık pencerelere kuşlar
gökyüzü donuk mavi
camlardan sanki şehrin izi silinmiş
sokaklar desen yapayalnız
ve ben ölümle yaşam arasında
hayattan öylesine habersiz
oradan oraya koşturup dursam da
vakit o eski vakit değil
beni ben değil, sensizlik bitirmiş
dokunup geçtiğin her yerde sızım
yolu yakın olup da uzak duran bilir
bakarak hasret çekmek zulüm gibiymiş

Vakit o eski vakit değil
konmuyor artık pencerelere kuşlar
pervazlar öksüz
ya can çekişen şu çicekler
şu kırık dökük vazolar
bir bilsen nasıl parçalıyor içimi
kapı dibinde ağlamaklı bakışlar

Vakit o eski vakit değil
konmuyor artık pencerelere kuşlar
uzun uzun beklemek de yaralıyor kalbimi
gözlerim yollarda iki hüzün damlası
terkedilmiş körpe çocuklar gibi
anlatamam nasıl bir yangın
nasıl bir cehennemdir yaşadığım
ya gel
ya da anılar ölüme uğurlasın beni
yokluğunda can değil artık bu taşıdığım.

13 Mayıs 2017
Arzu Karadoğan