‘’Nitekim buralara geldik..’’
Buydu bana kurduðu son cümle. Sonrada sessiz sedasýz gitti.
Cenaze namazýna katýlmýþtýk. Tabi haberi varsa bizden. Kalabalýk bir grup vardý orda. Terzi Mesut , Kasap Ahmet , Kobra Nejdet , Bomba Rýza ve mahallenin adlarý henüz ünlenmemiþ delikanlýlarý. Hepsi üzgün ve içine kapanýktý o gün. Her zaman gülmezlerdi evet ama , bugün sanki kollarýný bile kaldýracak halleri yoktu. Kimsesiz kalmýþ gibiydi çoðu , ben dertli sigara nasýl içilir ilk bu cenazede gördüm. Ardý arkasý kesilmiyor gibiydi. Açýkhavada bile sürekli bir bulut hali.
Tabi sadece mahallenin sakinleri deðil , camii de her vakit namaz kýlan , uzaktan yakýndan gelen herkes dini vecibeleri olarak merhuma son görevlerini yerine getirmek üzere hazýrda bekliyordu. Bazýlarý merhumu tanýyor , bazýlarýda eþten dosttan merhumun kim olduðunu öðrenmeye çalýþýyordu. Bazýlarýnýn aðzýnýn açýk kaldýðý oluyordu öðrendiðinde , kimisi de yüzünü buruþturup hiç sormamýþ gibi devam ediyordu görevine. Farklý bir ruh haliydi bu cenazeler. Belki hiç tanýmadýðýn bilmediðin birinin yanýndasýn ve farkýnda deðilsin , belki de hayatýnýn bir yerinden geçmiþtir öteki tarafa yolcu ettiðimiz kim bilir. Akýllarda sadece örfümüzün bize emaneti olan cenaze töreni vardýr. Ötesi berisi fazla da sorgulanmaz.
Ben onu 8 yaþýmdan beri tanýrým. Babamýn iþleri nedeniyle yerleþtiðimiz bu mahallede geçirdim çocukluðumun altýn yýllarýný. Önceleri kaba , korkutucu , uzak durulmasý gereken biri gibi gelirdi gözüme. Tanýmadýðýmýz her yabancý gibi o günlerde. Sonrasýnda ise sýcacýk ekmek almýþ evine giderken , acýkan çocuklarýn ‘’Rahmi Amca , Rahmi Amca!!’’ diye baðýrýþlarýný duyardým. Bir bakardým kýrýp bölüþtürmekten elinde ekmek kalmamýþ , tekrar almak için fýrýna geri dönerdi.
-     ‘’ Ya bu çocuklar yok mu’’ diye dert yanardý burnu birazca büyük Rizeli fýrýn sahibi Bilal Bey’e. – ‘’ Napsýnlar onlarda be Rahmi , seni bekliyorlar belli ki ayný saatte.’’ Diye düþüncesini söyleyiverirdi.
Sonra bir muhabbetlerine tanýk olmuþtum bizim Rahmi Amcayla Fýrýncý Bilal Amcanýn ;
‘’Eskiden çöpleri karýþtýrýyordu bu mahallenin çocuklarý Rahmi , sonra sen geldin eski köye yeni adet geldi. Mahalleye huzur getirdin’’.
-     Yok ya öyle deme , elbet birþeyler bulunurdu Bilal hocam.
-     Yok yok Rahmi. Kendini övmeyi sevmezsin bilirim ama hakkýn yenmez. Kimse yiyemez hakkýný burada.
-     Allah razý olsun. Hepimize nasip etsin.

Bugün anlaþýldý , kimin neden daha çok sevildiði , kimin cenazesinin daha kalabalýk olacaðý , kimler gönüllerde daha fazla taht kurmuþ. Çocukluðum ve gençliðimde çözemediðim bazý sorularý bugün cevaplýyordum kafamda , ve eminim ki yalnýz deðildim. Hepimizin Rahmi Amcasýydý o. Biraz sertti , biraz kabadayý. Velhasýl yufka gibi bir kalbi , mangal gibi de yüreði vardý. Belinde altý patlarý olmadan dolaþmaz , her esnafa selamýný verir , mahallenin çocuklarýna delikanlýlarýna ihtiyaçlarýný sormadan geçmezdi.

Çok insan borçlandý ona , kimisini es geçti , kimisine kimsenin birbirine yapmayacaðý olanaklar verdi. Etrafta yaptýklarýnýn duyulmasýný istemez , duyduðunda da ona bir daha iyilik yapmazdý. Cezasýný böyle kesiverirdi. Tabi bu iyi olanlara verilen bir cezaydý. Daha önceki senelerde , kanýnýn hýzlý aktýðý , Rahmi Amca’mýzýn Rahmi olduðu dönemde kavgalarý , tartýþtýklarý yok deðil. Hatta bir keresinde namus belasýna adam vurduðunu ama onu sevenlerden birinin ‘’Sen bu mahalleye lazýmsýn abim , sen olmazsan halimiz ne olur , senin yerine ben seve seve yatarým’’ diyerek hapisten kurtulduðunu da duydum.

‘’Neylersin ölüm herkesin baþýnda.
Uyudun uyanamadýn olacak.
Kimbilir nerde, nasýl, kaç yaþýnda?
Bir namazlýk saltanatýn olacak,
Taht misali o musalla taþýnda.’’

Böyle demiþ Cahit Sýtký Tarancý zamanýnda. Þuan gözlerimin önünde olanda buydu. Tek bir farký vardý ; Rahmi Amca kalplerimizde de taht kurmuþtu. Daha 4 gün önce Salý akþamýydý. Yine o manzaralý koltuðuna oturmuþ her zaman ki gibi sade Türk kahvesini içerken beni görmüþtü. ‘’ Gel ulan buraya kerata’’ demiþti. Yanýmdaki kýz arkadaþýma mahcup olur muyum diye düþünmedim bile , Rahmi Amca çaðýrýyorsa gitmeliydim. Oturduk yan yana , kýz arkadaþýmýda kabul etti.
Sade kahvelerimizi söyledi ve anlattý ;
-     Bak oðlum ; önce doðru olmalý insan. Saða veya sola kaymamalý dik durmalý. Yaptýðýndan piþman olmamalý ya da piþman olacak þeyi yapmamalý. Bak ben bunlarý hep uyguladým. Öyle boþ konuþmam ha.. -Gülümsedi burada. – Hep iyi den ve doðru olandan yana durdum. Allah yolumuzu açýk etti , iyilik nasip etti , nitekim buralara geldik. ‘’

Þimdi naaþý öylece bir tabut içinde durmuþ ve havanýn rüzgarýnda örtüsü biraz daðýlýrken , bende ona bakarak aðzýmdan ancak onu mýrýldanabildim ;
‘’Nitekim buralara geldik Rahmi Amca...’’