hiç bitmeyecek denilen yalnýzlýklarým,
gidildikçe uzayan yolllarým vardý senin için
ve saatler saatleri kovalarken
akreple yelkovan hiç buluþmayacak sanýrdým.

bir telefon kadar yakýnken sesin,
kaf daðlarý kadar uzaktý sana dokunmak,
teninin rengini görmek,
sýcaklýðýný hisetmek ellerinin
ve gözlerin denilen uçurumu geçip
ulaþmak sana .
tren raylarýnýn kesiþmesi kadar imkansýzdý.

postacýya yüklediðim özlem bile,
özlemim denilen evrende
sadece bir kaç toz zerresiydi.
her damlasýyla seni arayan,
senin için döne döne yanan
ve sana ulaþtýkça
kaybolan bir toz zerresi.

ölümü bekleyen hastanýn
son anlarýndaki sabýrsýzlýðý gibi,
geçmek bilmedi hiç zaman
beklenen otobüsün gelmemesi,
beklenen bebeðin doðmamasýndaki sabýrsýzlýk kadar,
acýmasýzdý zaman.
ve benim zamana karþý
tek bir silahým bile yoktu
seni sevmekten baþka...

oysa þimdi tam karþýmdasýn...
zamaný yendim,
sabýrsýzlýðýmý yendim,
akreple yelkovan buluþamadan daha,
kýrdým tüm saatleri,
postacý bile derin bir 'ohh' çekti
seni karþýmda görünce.

ama þimdi...
ne gözlerin denilen uçurumu geçebiliyorum
ne ellerinin sýcaklýðýný hissedebiliyorum
uzak olduðun kadar yakýnken,
yakýn olduðun kadar uzaksýn þimdi bana.
ve benim
sana karþý tek bir silahým bile yok
seni sevmekten baþka
seni sevmekten baþka...