Sessizliginin Sesi ve Otesi...

Görüntülerdi görünen...
sessiz ve görünmeyen görüntülerden gelen..
yagmur, yagmur yağmakta israrliydi...
Kücük beyaz tenli tanricanin yuzune vurmaliydi yüzsüzlügünü...
agladi yagmur, agladi olmayan yüzüyle, olmayan Düslerine
''peki insanlar'' dedi
''Onalar biraktigim rüzgarin goruntusunden ote düslere gecebileceklermiydi''?
Diye düsündü..
sonra sustu yagmur, en karanlik gecenin sabahina kavusurken kent...
belkide evrenin sonsuz kilinan bolumlerinden birinde bulabilirdik huzuru ve mutlulugu...
ne kadar aramistikki zaten, butun bunlari sadece beklemeke yetinmiyormuyduk?
otobusleri,is cikisini hatta düslerimiz icin urasmiyorduk bile sadece düslüyorduk..
Simdi susmalimi konusmalimi onu bile bilmez bir haldeyim
zamani durdurabilsek zamani zamansiz kilabilsek en eksik zamanlarda...
belki ozaman belki ozaman isigimiza dahada yakin olurduk.
düsündügümde tasmaz belki gozlerim ozaman belki siginagimdan kurtulup gun dogarken umutla yururdum gelecegim sirtimda ...
belkide kamburlugum ondan...
tum hayallerim olsaydi belki daha yakisikli olurdum...
severdim ozaman kendimi.
ama bunlarin hepsi birer teori...
simdilerde bir daire ciziyorum en koseli olanlarindan ve kanatiyorum yaralarimi...
Kanarak degil kanayarak iciyorum hasreti ve sevdayi
simdilerde ölüyüm en ölümlü ruhumla ve geceleride isiklarimi kapatmiyorum gelen olursa donmesin diye

ISIK DOST'un dedigi gibi;

Düşsel bir yolculuk basladi..
Bir rüzgar eser...bir pencere acilir...
bir kopru uzanir..
ve sırların otesine gecersin bir gun

otesinde gorusmek uzere ISIK VE SEVGIYLE...