En büyük depremde korkum ölüm
Gidişin en büyük deprem,
Korkularım, gideceksin diye,
Korkum her geçen gün kendini daha çok sevdireceksin diye.
Kaygı, merak, endişe sana besleniyor yürekte,
Aşkla, dertle, hüzünle, umutla yoğrulmuştuk.

Sevdadan söz ederken tutamayışın kendini,
Cümlen bitip noktayı koyan son bakışın.
İçime akışının başlangıcı aşkının.
Sessizliğin, hele o iç çekip susuşun.
Başka bir dünyaydı suskun gözlerin.
Dalından birer, birer düşerdi gönül yapraklarım içimde.
Bakışlarını çözmek gözlerime düşerdi.

Tutuklanırdım, tut istediğimi bilirdi ellerin ellerimi,
Bir ışık, bir aydınlık içimde,
Ela güneşim, gözlerine yakınlığın ışığımıydı o aydınlık.
Ellerin öyle güzel, öyle sıcak
Erirdim de mi akardı göz yaşlarım yanağıma dokununca.

Bir tatlı rüzgardı meltem,
Şimdilerin sert rüzgarı, canımı acıtan meltem.
Okşamıyor da sanki kamçılıyor tenimi,
Hatırlatır ellerini, hasretim ellerine hasretim acıtır yüreğimi.

Ay ışığı denize düşecek korkuyorum,
Ben bir uçurum olmuş geçmiş zamanlı düşlerime düşeceğim.
Yine seni her geçen günden bir fazla özleyeceğim.
Her eşyanın dili çözülecek, her renk dile gelmek isteyecek.
Siyah yine örtecek tüm renklerin üstünü.
Ve bırakacak bana hüznü.
Soranlara sebebimi diyeceğim.
Bir büyük sevdam vardı.