Düşler ve perde... Seçilmiş sözcükler, oyunlar ve herşey sahte...
“Korkuyorum hayatım. Korkuyorum oyunum. Korkuyorum düşlerimden, korkuyorum sahtelikten.”
Çalınmış fikirlerimi ucuz bir oyunun kelimelerinde buluyorum. Ürküyorum. Onlar sahte... Benim fikirlerimdi onlar... Oysa o fikirler tamamen gerçekti. Şimdi ise bir oyunun yalanlarına dökülmüşler. Hepsi yapay, hepsi çirkin ve hepsi duyarsız... Benim fikirlerim değil onlar! Benim sözcüklerim değil. Ben yapay olamam. Bunlar bana ait değil.
Gözlerim... Bambaşka dudaklara odaklanıyor gözlerim. Çünkü o dudaklar benim sözcüklerimi haykırıyor. Oysa o dudaklar plastik. Ve bu oyun plastik. Ve bu sözcükler... Olamaz... Onlar bana ait değil. Onlar bana ait olamazlar... Artık değil...
Sakin ol...
Sakin ol...
Sakin ol...
Hayretler kapalı kapılar ardına döşenmiş. Alkışlar sahteliği onaylıyor. Ben ağlıyorum. Sakin ol... Ağlama...
Sakin ol...

Olamıyorum. Yazamıyorum.
“Sahtekarlıkta hayat bulacaksa sözcüklerim, bırak onlar benim içimde kalsınlar”
Yazmıyorum.
Göz göze gelemiyorum sözcüklerimi hırpalayanlarla... Onları övemiyorum.
Yazmıyorum bir daha... Yazarsam kendimi de plastik bir kukladan ibaret bulacağımdan ürküyorum. Sözcüklerimi çaldılar. Belki beni de parçalarlar... Belki kıpırdayamam bir daha... Oyuncak bir bebek olurum geleceğin sahtekarına... Söyleyebileceğim yalnızca birkaç sözcük kalır. “Hoşçakal”, “Elveda”

Hayat elvedalarla döşeniyor... Ruhlar paramparça oluyor alaycılığın ötesine... Fikirler çalınıyor, sözcükler artık bir anlam ifade etmiyor. Gölgeler uslanıyor, yazılar yazılmıyor, düşünceler söylenmiyor, yalnızlık gittikçe daha çok artıyor.
Sakin ol...
Sakin ol sahtekarlık...
Sükunet ve birazcık da patavatsızlık...
İfade et... İfade et düşlerini yalnızlıkta... Bir ölüyü toprağa göm... Başka bir ölüyü de sahneye çıkar... Okusun başkasının düşlerini... Haykırsın başkasının sözcüklerini....
Alay et...
Zamana dehşetle karşı çık ve alay et... Dürüstlüğün anlamını çözemeyenlere sakla ölümünü... Parçalanan mirasını yok et ve alay et... Ölümün ötesinden yaşamı gözle, gülümse, alaycılığın ötesinde, gülümse ve anlamsızlığı keşfet...
“Ne demek istiyorum?
Ne demek istiyorum umutsuzluğu haykırırken?
Sahtekarlığı protesto et...
Masumiyeti keşfet...
Ne demek istiyorum?
Ne demek istiyorum trajediyi yüzüme vururken?
Kalabalığın içinde yalnızlığı keşfet...
Sessizliği elde et... “

Sakin ol...
Sözcüklerin çalınmış, düşlerin soyulmuş, acılarınla alay edilmiş ne fark eder?
Sakin ol...
Çünkü uyumsuzluğa karşı çıkanlar buradalar... Çünkü sen karşı çıktın. Çünkü ben karşı çıktım.
Sahnede, sahtekarlığa tükürdük...
Sahnede, masumiyeti kirletenlerin isimlerini tek tek haykırdık...
Sahnede; hayatımızın en önemli oyununda, yaşam denilen o koskocaman sahnede sakindik. Sessizce bekledik. Sessizliğimiz kelimelerden daha güçlüydü. Ve sessizliğimiz anlatmak istediğimizi haykırıyordu. Alkışlar dondu... Haykırışlar gırtlaklara tıkandı... Sessiz bir hayat... Sessizliğe ve sakinliğe doğru... Sessiz ve dürüst bir hayat... Sözcüklere gerek yoktu. Sessizliğimiz sözcüklerden daha güçlüydü. Ve sessizliğimiz bizi anlatıyordu. Bağışlanmayı diledik. Sakin olduk.
Sakin ol...
Ne dediğin önemli değil... Sessiz ol... Ve söylemek istediğini sessizlikle ifade et...
Ne demek istiyorum?
Anladınız...
     Ben de anladım...
Ve artık sakinim...