öyle sessiz bir intihardı ki seninkisi
kimyaya, çeliğe, binalara bulaşmadı gözyaşın
kalbinde bir ağıtla öylece oturuyordun koltukta
bakıyordu ama görmüyordu yorgun gözlerin.

oysa ne kadar gerçekti ve herşey diriydi.
yeri yurdu vardı herkesin belliydi adresler.
o rüyaya karışan sonsuzluğun eliydi
bir dikişte içti o mücizeyi serkeşler...

nefret ordu olsa bir kalbe ilişebilirmi?
bir dediğin kimdi? herkes dediğin kim?
bozkır topraklara sen bir nehirdin
gizlice saçlarına uzanan karanlığın eliydi

farketmedin, gözlerine sızan karanlığı
farketmedin, o çocuğun kuyuya düştüğünü
farketmedin, mutluyken yakınların
senin korkularında o rüyanın öldüğünü
sessiz intiharınla hayatının söndüğünü.

Engin Kahraman