hangi karanlığa yanaşsam
hangi kuyunun boşluğuna düşse gözlerim
içimde o dipsiz hüznü gençliğimin
ve öğütülmüş günlerden kalan
geriye koyup bıraktığım serkeşliğim
yaşken güzeldi eğriliğim
sımsıkı kavrıyordu toprağı köklerim


tenime kokusu sinen o çocuk
karanlık bulutlardan sızan ışık
rüzgarların şımarttığı
yağmurun zayıflattığı ateş
yataklarda soğumayan güneş
yakışıklı prensi rüyaların
boşluğun göğsünde çırpınan
göğü çoğaltan kırlangıç
hükmü hızlı, kitapsız yargıç
seninleyken bir anlamı yoktu
şimdi alışamadığım yaşamın
rüzgar düşmemişken dallarıma
bulanmamışken daha bakışlarım
seninleyken bir anlamı yoktu
berrak ve çıkarsız yaşamanın
kendinden uzaklaştıkça anladın
neydi o hayal gibi yaşadığın!
sensizken bir anlamı var artık
yürürken ölüme her aşamanın