Ýhtilal Ýnsanlarý
Fincanýn dibindeki telve gibi çöktüm kaldým. Kendi kabuðumdan çýkmam için birinin o kabuðu gerçekten isteyerek kýrmasý gerekiyor.
Sokaktaki ciddi ve mutsuz suratlardan biriyim bende. Farklý bakar oldum gülümseyerek dolaþanlara. Bu sahtelikler dünyasýnda gülümseyecek ne buluyorlar diye merak ediyorum..
Çirkef bir yer oldu artýk yaþadýðýmýz dünya. Aramakta kar etmiyor paylaþmak , azaltmak için yaþananlarý ..
Ruhlarýný gözbebeklerinde taþýyanlar azaldýðý için insanlarýn gerçekliklerini görmek te o kadar zor ki.
Nerde Zeki Metin filmlerinin don fanila asýlan dar sokaklarý .Ýnsanlarýn komþularýný koruyup gözettiði sevdiði mevsimler nerde . Gülen gözler öpen dudaklar yazmaktan korkmayan eller nerde..
Nereye gitti diye sormanýnda anlamý yok belkide ..
Onlarý yaþatan insanlar yaþlandýlar , ezildiler ve çocuklarýna sormamayý , yargýlamamayý düþünmemeyi öðütleyip bir kenara çekildiler..
Çünkü onlar bu duygularýný bir ihtilalde çoktan kaybettiler.
Çoðu baharý havanýn sýcaklýðýný güneþi yýllarca kafeslerin ardýndan hissettiler. Ve çýktýklarý zaman ülkelerini çað atlarken buldular. Öyle bir çaðdý ki bu en güzel duygu , düþünce ve inançlarý atlanýlan bu çaðýn bir köþesine takýlýp düþmüþtü .. Görünce artlarýnda üzüldüler. Girdiler kabuklarýna ve bir daha dünyada farklý sesler duyulmadý.
Meydaný paranýn þeytanýmsý arenasýna býraktýlar...