yalnýz seni öptüm
süheylâ
…
bu nasýl bir yangýndýr ki
tutuþtu geçmiþin kefenleri
her çukurda bir karýnca
ve her göz bir çukur
bu nasýl bir yaðmurdur ki
durmak bilmiyor ben aðlayýnca

süheylâ
sen bilmezsin
sen bilmezsin kan kýrmýzý mendilleri
her mevsim yeniden yeþeren
yedi veren gönülleri
bir can gibi
bir canan gibi
soruyorum
bu nasýl bir membadýr ki
coþtukça coþuyor sen olmayýnca

sübyan þehirlerden beridir
sürerim izini
hangi taþ
hangi aðaç
soysuz baktý sana bilirim
salýnsýn karanfiller gök kubbeden içeri
hangi cellat kýyacaksa kýysýn artýk gözlerime
düþlerim âmâ ben de olayým
bu nasýl bir ayrýlýktýr ki
vurdukça vuruyor aklým baþýmdan ayrýlýnca

yalnýz seni öptüm
süheylâ
ben ölmeliyim…



Fatih Karataþ