O SABAH

Telefonu kapattýktan sonra, bir süre sevdiði kadýný düþündü. "Bitti" demiþti kadýn, biten neydi, neden bitmiþti, bilemedi. Kadýnýn yüzünü anýmsamaya çalýþtý, yüzü yoktu, panikledi... Sevdiði bir kadýn vardý, mutlaka vardý, onunla güzel þeyler yaþamýþ, paylaþmýþ olmalýydý, düþündü, kimdi bu kadýn, ne zaman tanýþmýþlardý, hiç bir þey anýmsayamadý. "Bir kadýn olmalý" dedi kendi kendine, vardý, biliyordu, emindi varolduðundan. Tekrar kadýný, kadýnýn yüzünü düþündü, hiçbir þey anýmsamýyordu. "Saçmalýk bu" dedi.

Saçmalýktý bu yaþadýðý. "Rüyamý görüyorum" diye düþündü, ama telefonla konuþmuþtu, "Bitti" demiþti bir kadýn sesi ve kapatmýþtý telefonu. Ýþte þimdi yataðýnda oturuyordu. Bir sigara yaksa, kendine gelecek, belki de anýmsayacaktý herþeyi. Elleri alýþkýn, komodinin üzerindeki sigara paketine uzandý, sigarasýný, çakmaðýný aradý, yoktu ikiside. Komodinin üstüne koyardý her gece; yatmadan önce, kitap okurken sigara içerdi. Bu gece de, yatacaðý zaman oraya koymuþtu kesin. Düþündü, anýmsamaya çalýþtý, zorladý kendini. Anýmsamadý geceyi.

Belleðinden silinmiþti gece. Kalktý, lambayý yaktý. Odada fazla eþya yoktu, herþey kirli ve tozluydu. Çarþaflarý daðýnýk kocaman bir yatak, saða sola býrakýlmýþ giysiler, yataðýn yanýnda bir komodin, üstünde izmaritleri dolu bir küllük. yanýnda küçük bir kitaplýk, kitaplýkta ve yanýndaki sandalyenin üzerinde darmaðýnýk dergiler, kitaplar... Bu oda, bu odayý tanýmýyordu, tanýdýk deðildi hiç bir eþya. Tekrar komodinin üzerine baktý, sigara yoktu. Arandý bir süre, rastgele atýlmýþ giysilerin ceplerine baktý, sigara bulamadý. Hem bu giysiler kimindi? kendi giysileri neredeydi? Üþümeye baþladý.

Üþüyordu, titrediðini, diþlerinin biribirine çarptýðýný farketti. "Mevsim yaz olmalý, bu mevsimde üþünmez", diye düþündü. Acaba yazmýydý, anýmsamadý. Aðustos olmalý, en fazla Eylülün ilk yarýsý... Eylülün ilk yarýsý mý, peki yol kenarýnda, sepetlerindeki kirazý satmaya çalýþan kadýnlar, onlarý nerede, ne zaman görmüþtü. Geçen yýl mý, ya þimdi hangi yýlda, hangi mevsimdeydi? Titremesi arttý, çenesi kilitlenmiþ gibiydi. Bedeninin ve ruhunun içi boþaltýlmýþ, buz kalýplarýyla doldurulmuþtu sanki. "Yatmalýyým, yatakta ýsýnýrým" diye düþündü, battaniyeye sarýndý iyice, ama üþümesi durmuyordu. Keþke içecek birþeyler olsaydý, sýcak bir ýhlamur, ya da çok sert bir içki.

Sert bir içki içtiðini düþündü, gýrtlaðýný, midesini yaktý içki. Aðzýndan, midesinden mavi dumanlar yükselmeye baþladý, mavileþti her yer, mavinin bütün tonlarý... Sonra turuncu bir ýþýk... dalga dalga gelmeye baþladý ýþýk, ardýndan yeþil benekler, yeþilin her tonunda kümeler oluþtu. Bütün renkler iç içeydi, uçuþuyorlardý. Flu bir renk topu gibi. Giderek açýldý, belirginleþti herþey, tropikal bir ada oluþtu. Palmiye aðaçlarý arasýnda, bir hamakta yatar gördü kendisini. Ýçi biraz ýsýnmýþtý, birþeyler anýmsýyor olmalýydý. Müzik geliyordu uzaktan, kalktý, sesin geldiði yöne yürüdü. Kocaman bir org gördü ýþýktan yapýlmýþ, müzik orgdan çýkýyor ve her nota ayrý bir renk olarak tuþlardan akýp, doðaya karþýyordu. "Bu tanrý olmalý" dedi, org çalan kiþi için. Sevimli bir adama benziyordu, üzerinde pelerini vardý, belki de kadýndý, dikkat etti yüzü yoktu tanrýnýn. etrafýndaki insanlara baktý, onlarýn da yüzleri yoktu ve hiç biri diðerine benzemiyordu. Sonra hamakta yatan kendini düþündü, acaba kendinin yüzü varmýydý. Yüzünü görse belki herþeyi anýmsardý. Geriye, hamaðýn yanýna döndü, eðildi yüzüne baktý, yüzü yoktu.

Yüzü yoktu, anýmsamalýydý yüzünü. "Bir ayna"dedi, "Bir ayna bulup bakmalýyým, banyoda olmalý", diye geçirdi aklýndan, banyoya koþtu, fakat ayna yoktu. Bir yerlerde olmalýydý, bütün odalarý dolaþtý, yoktu. Düþündü ve farketti, kendisi aynaydý, onlarca, binlerce göz, kendine çevriliydi. Kendine bakan yüzlerin, gözlerin farkýndaydý ama onlarý göremiyordu. Kendini de göremiyordu. Upuzun bir yoldu tek gördüðü.

Ýki yaný çýnar aðaçlarýyla kaplý uzun bir yol. Yolu çevreleyen çýnar dallarýný görebiliyordu. Renk ve ýþýk yoktu, herþey grinin tonlarýndaydý. Yolun dýþý yoktu, yapraklar, dallar, sýk ve sýralý çýnar gövdelerinden baþka birþey görünmüyordu. Yolun baþlangýcýnda duruyor, yol ona doðru akýp, içinde kayboluyordu. Dümdüz yol kývrýlmaya, baþladý, pullarý çýnar yapraklarýndan oluþan kacaman bir yýlana dönüþtü birden. Þimdi o kocaman yýlan akýyordu içine. Çýðlýk attý, sesi çýkmýyordu, tekrar tekrar baðýrmak istedi, sesi çýkmýyordu, sesi yoktu. Korktu.

Korktu mu? onu da bilmiyordu, korku yoktu, unutmuþtu korkuyu, insani olan her þeyi unutmuþtu, duygularýnýn olmadýðýný farketti. Her þey bir anda yok olmuþtu, sevgi, kýsakançlýk, kaybetme korkusu, yalnýzlýk, acýlarý, her þey... Yalnýz tanýmlayamadýðým bir acý vardý içinde, telefondaki kadýnýn "Bitti" demesinden sonra içine, derinlerine dolan acý... Bedeni de kendisinin deðildi, elleri, dudaklarý, gövdesi... Bedeninden ayrýlmýþ bir ruh gibi uzaktan izliyordu herþeyi. Bir maðarada yatýyordu þimdi bedeni; zamanýn, sesin, ýþýðýn olmadýðý karanlýk bir maðarada. Bomboþ maðarada bedeninden biraz uzakta duran saydam eli farketti. Ýkisinden baþka varlýk yoktu. Dikakt etti elin bir tanýmý yoktu. Eldi iþte, sýcak ya da soðuk denilemezdi, yumuþak ya da sert. Eldi iþte öylesine tanýmsýz, saydam. Dokundu ele.

Avucundaydý saydam el, bir süre tuttu, birbirlerine güç verdiklerini hissettiler, ýsýndý, terledi elleri. Saydam elin; ruhunun içine, derinlerine uzandýðýný hissetti. Ýçindeki boþluðun bir kenarda büzülmüþ duran, saçlarý güneþten bozarmýþ çocuða kadar gitti el. Saçlarýný okþadý çocuðun, elini tuttu, ayaða kaldýrdý. Etrafýna bakýndý çocuk, baktýðý yöndeki boþluklar kayboluyor, kýrlar, aðaçlar, çiçeklerle doluyordu. Renkler yeniden oluþmaya baþladý, seslerde... Yemyeþil kýrlarda koþmaya baþladý çocuk, saçlarý rüzgarda havalanýyor, kahkahalar atýyordu.

Yataðýna oturmuþ kahkahalar atýyordu. Sabahýn aydýnlýðý zorluyordu perdeyi, kumrular konmuþtu balkon demirine, çýnarýn dallarý serçe doluydu, sesleri geliyordu. Gözü komodine kaydý, sýgarasý, çakmaðý yerinde duruyordu.